3 years with Doris...
Mijn liefste Doortje,
Je zit tegenover mij en het plan was dat je pepernoten zou bakken maar jouw deel van het deeg verdwijnt in rap tempo in je mond in plaats van dat het in nette balletjes op de bakplaat komt. Als ik er wat van zeg vertel je me met een ondeugende grijns waarom de pepernoot die je net in je mond stopte toch niet gebakken had kunnen worden. "Deze was te klein dus die zou toch verbranden dus ik heb hem maar opgegeten, en die andere had een gekke vorm dus die wilde ik ook niet bakken." En dat is typisch jij. Je hebt altijd je woordje klaar en weet me altijd aan het lachen te maken, zelfs als ik eigenlijk boos zou moeten worden.
Wat hou ik veel van je. Van je stralende lach als je een grapje vertelt, je heldere blauwe ogen, je witblonde haren die steeds langer worden en eindelijk, eindelijk, gekamt en gevlochten mogen worden. Ik hou van je vastberadenheid, je doorzettingsvermogenb je flexibiliteit en je armpjes om me heen want je geeft de beste knuffels. Ik hou van je koppigheid hoewel die me soms ook tot wanhoop drijft.
Jij maakt je eigen plan en niemand kan jou vertellen wat je moet doen als het niet in je plan past. Als we kaartjes sturen krijgen de mensen van Sophie hele epistels maar als ik jou vraag wat ik op moet schrijven heb je niet veel te vertellen en als we een voicenote maken blijf je meestal stil. Hoe anders is het als je niet op commando hoeft te praten; dan staat dat mondje van jou nooit stil en heb je over alles wat te zeggen. Als we naar onze internet berg lopen zit je altijd bij mij in de rugdrager en dat is reuze gezellig. Je vraagt over de dingen die we onderweg zien met een eindeloze nieuwsgierigheid en alles wordt door jou van commentaar voorzien. Het laatste, steilste stuk klim je altijd zelf. Het is handen en voeten werk, vooral als je zo groot (of klein) bent als jij maar dat is geen probleem. Zelfverzekerd zoeken je handen weer naar een nieuwe richel om je aan op te trekken en je blote voetjes hebben maar een heel klein randje nodig om op te staan en evenwicht te vinden. Wat je niet kan uitstaan is dat Sophie altijd net een beetje sneller is, dat ze altijd net voor jou bovenop de berg aankomt want je wilt niet voor je zus onderdoen.
Ik kan niet schrijven over jou zonder Sophie te benoemen. Jullie zijn fysiek misschien niet verbonden maar zonder haar voel je je niet compleet. Hoe diep die band zit merkte ik toen je vorige week in het ziekenhuis lag en je het voor het eerst twee nachten zonder Sophie moest zien te overleven. Elke minuut die je wakker was vroeg je wanneer Sophie eindelijk zou komen, als we de telefoon net hadden weggelegd na een video gesprek met haar vroeg je of we haar weer konden bellen. Toen de de verpleegster patat kwam brengen wilde je het eigenlijk niet eten want je dacht dat het lekkerder zou smaken als je het zou kunnen delen met Sophie. Zelfs je verjaardagscadeautjes pakten jullie samen uit want, zo zei je, 'we gaan er toch samen mee spelen dus de cadeautjes zijn sowieso ook voor Sophie.'
Het is niet dat jullie nooit ruzie maken, absoluut niet, maar die ruzies, intens als ze zijn, worden altijd snel weer bijgelegd.
Wat Sophie vindt, vind jij ook. Als Sophie haar mening heeft uitgesproken hoeven we naar die van jou niet meer te vragen want jullie zijn twee handen op een buik. ( Jullie zijn het er alleen niet over eens wat de mooiste kleur is. Jij bent er van overtuigd dat er geen mooiere kleur is dan rood terwijl Sophie het liefste de hele wereld paars zou kleuren.) Uren spelen jullie samen in je eigen fantasiewereld waarin jullie elkaar haarfijn aanvoelen en je samen laten meesleuren door de sterke stroom van jullie verbeelding.
Maar ook zonder Sophie kan je je goed vermaken. Liggend op je buik met een potlood in je hand teken je steeds realistisch wordende scènes, met je diertjes verzin je hele theaterstukken en boeken kun je woord voor woord navertellen met je knuffelhond als publiek. Je bent een heerlijk kind en je kalme maar vastberaden aanwezigheid maakt ons leven mooier. Je knuffels ook. Niemand kan zo goed knuffelen als jij maar helaas voor mij is het vooral je vader die daar van mag profiteren. Hij is je grote held en van het moment dat je 's morgens je ogen open doet totdat je weer gaat slapen loop je als een hondje achter hem aan. Zijn schoot is je veilige plekje en je slaapt het rustigst als je weet dat hij in de buurt is.
Mijn liefste Doortje; ik kan je wel opeten zo lief vind ik je. Ik kan me niet voorstellen dat je al drie bent; de tijd met jou is, cliché maar waar, voorbij gevlogen. Soms wil ik de tijd wel even terugdraaien, om nog even weer te genieten van kleine baby Doris, om de herinneringen aan die eerste stapjes, dat lieve gebrabbel en dat kleine lijfje weer even te herleven. Andere dagen zou ik de tijd willen stil zetten zodat we je langer kunnen beleven zoals je nu bent in die heerlijke zoektocht naar zelfstandigheid terwijl je tegelijkertijd nog zo afhankelijk bent. Maar meestal ben ik tevreden met hoe de klok tikt. Hoewel elke leeftijd leuk was wordt het alleen maar leuker met jou. Het is een voorrecht om samen met jou te mogen ontdekken wie je bent, waar je van houdt en wat je goed kan. Je bent een pareltje en ik ben God dankbaar dat hij ons heeft uitgekozen om jouw ouders te mogen zijn!
Liefs Mamma
Je zit tegenover mij en het plan was dat je pepernoten zou bakken maar jouw deel van het deeg verdwijnt in rap tempo in je mond in plaats van dat het in nette balletjes op de bakplaat komt. Als ik er wat van zeg vertel je me met een ondeugende grijns waarom de pepernoot die je net in je mond stopte toch niet gebakken had kunnen worden. "Deze was te klein dus die zou toch verbranden dus ik heb hem maar opgegeten, en die andere had een gekke vorm dus die wilde ik ook niet bakken." En dat is typisch jij. Je hebt altijd je woordje klaar en weet me altijd aan het lachen te maken, zelfs als ik eigenlijk boos zou moeten worden.
Wat hou ik veel van je. Van je stralende lach als je een grapje vertelt, je heldere blauwe ogen, je witblonde haren die steeds langer worden en eindelijk, eindelijk, gekamt en gevlochten mogen worden. Ik hou van je vastberadenheid, je doorzettingsvermogenb je flexibiliteit en je armpjes om me heen want je geeft de beste knuffels. Ik hou van je koppigheid hoewel die me soms ook tot wanhoop drijft.
Jij maakt je eigen plan en niemand kan jou vertellen wat je moet doen als het niet in je plan past. Als we kaartjes sturen krijgen de mensen van Sophie hele epistels maar als ik jou vraag wat ik op moet schrijven heb je niet veel te vertellen en als we een voicenote maken blijf je meestal stil. Hoe anders is het als je niet op commando hoeft te praten; dan staat dat mondje van jou nooit stil en heb je over alles wat te zeggen. Als we naar onze internet berg lopen zit je altijd bij mij in de rugdrager en dat is reuze gezellig. Je vraagt over de dingen die we onderweg zien met een eindeloze nieuwsgierigheid en alles wordt door jou van commentaar voorzien. Het laatste, steilste stuk klim je altijd zelf. Het is handen en voeten werk, vooral als je zo groot (of klein) bent als jij maar dat is geen probleem. Zelfverzekerd zoeken je handen weer naar een nieuwe richel om je aan op te trekken en je blote voetjes hebben maar een heel klein randje nodig om op te staan en evenwicht te vinden. Wat je niet kan uitstaan is dat Sophie altijd net een beetje sneller is, dat ze altijd net voor jou bovenop de berg aankomt want je wilt niet voor je zus onderdoen.
Ik kan niet schrijven over jou zonder Sophie te benoemen. Jullie zijn fysiek misschien niet verbonden maar zonder haar voel je je niet compleet. Hoe diep die band zit merkte ik toen je vorige week in het ziekenhuis lag en je het voor het eerst twee nachten zonder Sophie moest zien te overleven. Elke minuut die je wakker was vroeg je wanneer Sophie eindelijk zou komen, als we de telefoon net hadden weggelegd na een video gesprek met haar vroeg je of we haar weer konden bellen. Toen de de verpleegster patat kwam brengen wilde je het eigenlijk niet eten want je dacht dat het lekkerder zou smaken als je het zou kunnen delen met Sophie. Zelfs je verjaardagscadeautjes pakten jullie samen uit want, zo zei je, 'we gaan er toch samen mee spelen dus de cadeautjes zijn sowieso ook voor Sophie.'
Het is niet dat jullie nooit ruzie maken, absoluut niet, maar die ruzies, intens als ze zijn, worden altijd snel weer bijgelegd.
Wat Sophie vindt, vind jij ook. Als Sophie haar mening heeft uitgesproken hoeven we naar die van jou niet meer te vragen want jullie zijn twee handen op een buik. ( Jullie zijn het er alleen niet over eens wat de mooiste kleur is. Jij bent er van overtuigd dat er geen mooiere kleur is dan rood terwijl Sophie het liefste de hele wereld paars zou kleuren.) Uren spelen jullie samen in je eigen fantasiewereld waarin jullie elkaar haarfijn aanvoelen en je samen laten meesleuren door de sterke stroom van jullie verbeelding.
Maar ook zonder Sophie kan je je goed vermaken. Liggend op je buik met een potlood in je hand teken je steeds realistisch wordende scènes, met je diertjes verzin je hele theaterstukken en boeken kun je woord voor woord navertellen met je knuffelhond als publiek. Je bent een heerlijk kind en je kalme maar vastberaden aanwezigheid maakt ons leven mooier. Je knuffels ook. Niemand kan zo goed knuffelen als jij maar helaas voor mij is het vooral je vader die daar van mag profiteren. Hij is je grote held en van het moment dat je 's morgens je ogen open doet totdat je weer gaat slapen loop je als een hondje achter hem aan. Zijn schoot is je veilige plekje en je slaapt het rustigst als je weet dat hij in de buurt is.
Mijn liefste Doortje; ik kan je wel opeten zo lief vind ik je. Ik kan me niet voorstellen dat je al drie bent; de tijd met jou is, cliché maar waar, voorbij gevlogen. Soms wil ik de tijd wel even terugdraaien, om nog even weer te genieten van kleine baby Doris, om de herinneringen aan die eerste stapjes, dat lieve gebrabbel en dat kleine lijfje weer even te herleven. Andere dagen zou ik de tijd willen stil zetten zodat we je langer kunnen beleven zoals je nu bent in die heerlijke zoektocht naar zelfstandigheid terwijl je tegelijkertijd nog zo afhankelijk bent. Maar meestal ben ik tevreden met hoe de klok tikt. Hoewel elke leeftijd leuk was wordt het alleen maar leuker met jou. Het is een voorrecht om samen met jou te mogen ontdekken wie je bent, waar je van houdt en wat je goed kan. Je bent een pareltje en ik ben God dankbaar dat hij ons heeft uitgekozen om jouw ouders te mogen zijn!
Liefs Mamma
