7 quick takes and too many pictures.

Na een maand waarin dit blog ~~verwaarloosd werd~~ een beetje een vergeten kindje was is het wel weer eens tijd voor een update. Het is al een week geleden dat we weer geland zijn in Kaapstad. Alle logees zijn al weer thuis of zitten in het vliegtuig op weg naar huis. Werk is weer begonnen en we hebben allemaal behoefte aan een beetje meer normaal. Maandag-wasdag en maandag-blogdag horen ook bij onze normaal dus met een was in de machine heb ik de laptop maar even open gedaan om te schrijven.
Erg lang zal dit normaal niet duren. Over een paar weken gaan we namelijk ons huis al uit en over twee maanden hopen we richting Malawi te vertrekken. De komende maanden zullen dus vooral in het teken staan van sorteren, inpakken, afscheid nemen en voorbereiden.
Wat we de komende weken ook veel zullen doen is gastheer en gastvrouw spelen (kunnen we vast een beetje oefenen voor straks op de lodge) omdat iedereen ineens door heeft dat onze tijd in Kaapstad er nu toch echt op zit terwijl ze ons nog zo graag hadden willen bezoeken. We zullen de komende weken dus vaker wel dan geen bezoek hebben.
Ik zie dat steeds meer Nederlandse nieuwsbronnen schrijven over de watersituatie in Kaapstad. Het wordt ook steeds spannender. Waar de gesprekken eerst nog gingen over hoe vervelend het is dat ons gras steeds geler word en we tips uitwisselden hoe je haar dat je niet kon wassen langer vet-vrij kon houden is angst nu de echte ondertoon van het gesprek. Want wat gaat er gebeuren straks. Als er echt geen water meer uit de kraan komt? Als iedereen elke dag in de rij moet gaan staan om een dagelijkse emmer water op te halen? Ons vertrek naar Malawi was niet gepland als vlucht uit deze situatie hoewel ik wel heel blij ben dat we 'Day 0' waarschijnlijk niet gaan meemaken.
De meiden hebben het best moeilijk met het feit dat ze hier niet echt met water mogen spelen. In Namibie genoten ze van al het water en vooral op de farm waren bakjes, emmers en een beetje water het enige speelgoed dat ze nodig hadden. Hier is het de afgelopen dagen ook erg warm geweest en om dan niet even af te kunnen koelen en de plakkerigheid van je af tekunnen spoelen met een koude douche is erg vervelend.
De foto's bij deze blog zijn allemaal vakantiefoto's (belachelijk veel) want we hebben in Namibie een fijne tijd gehad. Ik denk dat ik van tevoren een beetje onderschat had hoe intensief het zou zijn om twee families, met twee talen, culturen, en verwachtingen die elkaar niet echt goed kennen bij elkaar te hebben maar we kijken terug op een bijzondere tijd.
Ik neem de meiden zo even mee naar d ekliniek. Het is weer tijd om ze te wegen maar vooral tijd voor de ontwormingstabletten die kinderen hier elk half jaar krijgen. De meiden vinden de kliniek gelukkig altijd wel leuk en ik hoop dat de wachtrijen niet te lang zijn. Toen Sophie nog erg klein was ging ik naar een kliniek bij ons in de wijk waar je voor 7 uur in de rij moest staan om uberhaupt aan de beurt te komen enwaar ik vaak uren moest wachten. Nu ga ik naar een andere die een klein eindje verder is mar daar zijn vaak hooguit 2 mensen voor me dus dat gaat een stuk sneller. Fijne week!

Het oude zwembad uit de jaren 30 dat vol scheuren zit en dus steeds weer leeg loopt. 10 cm water was ook genoeg voor S en D om een hoop plezier te hebben.

Onze kersttaart.

De meiden maakten hun eigen kerststal.

Pappas hulpje.

Langzaam leven...

Sophie en Doris met hun overgrootmoeder 'Omingel".

Bakjes, water en zand... meer heb je niet nodig.

Bijschrift toevoegen

Doris kreeg een medaille omdat ze meedeed aan haar eerste zwemwedstrijd. En trots dat ze was!

Wij brachten oudejaarsavond door op het strand en met alle familei die graag op de meiden wilden passen konden we op een snelle surf-date gaan. Heerlijk!