7 quick takes

We hebben veel te weinig foto's met ons viertjes. Deze is gemaakt door een vriendelijke vreemdeling en ik ben er erg blij mee!

Nadat ik me er twee weken van af gemaakt heb met foto's en een filmpje is het wel weer eens tijd voor een echte maandagmorgenblog. Dus bij dezen. Het is een typsche maandagmorgen. De meiden zitten nog in hun pyjama, de was staat aan en ik heb een hele waslijst aan dingen die ik deze week maar het liefst nog vandaag gedaan wil krijgen.
We hebben een heerlijke tijd gehad in Namibie, maar dat was denk ik al wel duidelijk. Het weekend aan de kust om Hartmuts oma te bezoeken was geweldig leuk, en daarna zijn we een bijna een week op de farm geweest. Rustig en tegelijk zo veel indrukken voor de meiden. We genoten allemaal.
We kwamen thuis in een vol huis. Een familie uit onze kerk heeft tijdelijk geen woning en omdat we met pasen weg zijn en over twee weken weer weg gaan hadden we aangeboden dat ze wel bij ons mochten komen zodat ze meer tijd hadden om iets passends te vinden. Ze hebben 3 dochters (4 jaar, 2 jaar en 3 weken) dus met 5 meiden in huis is er voor ons genoeg te doen. Ze komen uit Congo (DRC) en we leren veel van elkaar. JE leert een cultuur pas echt kennen als je bij elkaar in huis woont. Ik vroeg gisteren of het goed was als ik hun kinderen terechtwijs, hun antwoord: ''Natuurlijk, een kind is van jezelfs zolang je het ind e buik bij je draagt, daarna is het het kind van de gemeenschap en heeft iedereen het recht, maar ook de plicht om het op te voeden'.
Over 2 weken en een dag vliegen we naar Nederland. We hebben er erg veel zin aan maar het zorgt er ook voor dat ik een beetje het gevoel heb in een limbo te leven. Deze 3 weken zijn te kort om ergens echt aan te beginnen omdat ik steeds het gevoel heb toch weer bijna weg te gaan. Aan de andere kant ook wel fijn, een tijd van een beetje reflectie, wegstappen van de gewone dingen en nadenken over welke dingen voor ons belangrijk zijn en waar we onze tijd aan willen geven.
Waar ik zeker tijd aan gaf was een eindgesprek met mijn baas. Het is nu April en mijn zwangerschapsverlof is voorbij. Mijn contract zou lopen tot het einde van mijn verlof (wat een luxe he?!) dus nu ben ik officieel geen onderzoeksverloskundige meer. Hoewel het een ontzettend leuke baan was waar ik veel geleerd heb en waarin ik veel kansen heb gekregen ben ik ook blij dat het nu voorbij is zodat ik me helemaal (op mijn kleine contract met Johnson en Johnson na) kan richten op de meiden. Doris was gister al weer 4 maanden en dat deed me beseffen dat (lekker cliche) het allemaal heel erg snel gaat.
Doris was gisteren 4 maanden en Sophie denkt geloof ik dat ze 4 is, of misschien zelfs 40. Als je haar vraagt of ze iets wil zegt ze 'jazeker, graag'. Ze kan trouwens ook eindelijk beleeft zijn in het Nederlands. Na maandenlang alleen het Duitse 'bitte' te hebben gebruikt is er nu ook een Nederlandse versie, 'Alsjebibs'. Ze kijkt ook erg uit naar de bruiloft, ze weet precies wie er gaan trouwen, heeft het over de mooie witte jurk en dat er cadeautjes zullen zijn. En als je haar vraagt waarom we een feestje hebben zegt ze:'Hoera, Sophie taart eten!', want dat is natuurlijk het belangrijkste. Ik ben soms ook blij dat ze Nederlands praat en dat niet iedereen om ons heen dat kan verstaan. Deze week in de winkel ineens heel hard:'Maaaamaaaaa, Sophie moet scheetje doen'.
De blog kan ik van mijn lijstje strepen. Nu op naar de andere (minder leuke) dingen. Fijne week allemaal!

Sophie in het vliegtuig. De vlucht was helemaal niet zo leuk, Doris en Sophie huilden soms om de beurt en vaak tegelijk bijna de hele vlucht en we waren blij toen we geland waren