7 quick takes...

1. Het is weer maandagmorgen. Volgens het weerbericht gaat het deze week een paar dagen erg warm worden dus we gaan zo lekker in huis aan het werk zodat alles gedaan is voordat het zo warm is dat ik alleen nog maar met mijn benen omhoog op de bank wil zitten.
2. We hebben een druk weekend achter de rug, twee verjaardagsfeestjes, een thanksgiving diner, kerk, en tussendoor alle gewone weekendklusjes. Ik ben wel blij dat we bezig waren, want ik wil niet de hele tijd zitten 'wachten' op de eerste wee. Die kan nu elk moment komen, maar net zo goed nog even op zich laten wachten.
3. Vrijdagochtend kregen we verdrietig nieuws. Hartmuts oma was in haar slaap overleden. Hoewel ze oud en al lange tijd erg kwetsbaar was kwam het toch wel een beetje onverwachts. We zouden graag naar Namibie gaan om daar samen met de rest van de familie afscheid te kunnen nemen maar ik kan natuurlijk niet vliegen en omdat het nog onzeker is of de baby er dan wel of niet is kan Hartmut ook niet komen. In zulke situaties vraag ik me altijd af waarom het ook al weer zo'n goed idee was om zo'n internationaal leven te hebben. Het was veel gemakkelijker geweest als ik gewoon met iemand uit mn eigen stadje getrouwd was en daar ook gewoon was blijven wonen. 
4. Ik ben niet zo goed in thuis zitten dus elke dag probeer ik samen met Sophie wat leuks te doen om nog even te genieten van het feit dat we overdag nog met zn tweetjes zijn. Samen muffins bakken, naar het park, naar het strand. Vandaag staat het tuincentrum met een grote eendenvijver op het programma, altijd een grote favoriet. Ik ben erg blij met de megadutjes die Sophie elke dag doet. Als ze naar bed gaat is dat meestal voor een uur of drie zodat ik ook even rustig op de bank kan zitten om uit te puffen. 
5. Hartmut en ik wilden elke zaterdag voor 5 december met Sophie haar schoen zetten maar ons kind heeft nog geen idee welke dag het is en wij waren het zaterdag vergeten. Daarom deden we het gisteren en Sophie vond het duidelijk weer erg leuk. Toen ze vanmorgen wakker werd en Hartmut vroeg waar de wortel was herinnerde ze zich het ineens weer en zonder te kijken zei ze 'weg' terwijl ze paardengeluiden maakte. Toen ze naar haar schoen ging  en er weer een cadeautje bij was begon ze enthousiast te blaffen. Vorige week kreeg ze namelijk een Schleich hondje. De verwarring was groot toen er in het cadeautje geen hondje maar een konijntje bleek te zitten. Gelukkig was het konijn net zo welkom en werd er gelijk mee gespeeld. Ondertussen stonden Hartmut en ik verbaasd te kijken over wat ze allemaal onthouden had. In dat kleine koppie gaat zo veel meer om dan we soms verwachten. 
6. Het was deze week Wereld Prematurendag. Elk jaar worden 15 miljoen kinderen te vroeg geboren, dat is 1 op de 10 babies! Van deze kinderen redt 1 miljoen het niet. Het zijn vooral de ouders in Afrika en Azie die te maken krijgen met het overlijden van hun jonge baby omdat zelfs de meest eenvoudige en levensreddende interventies niet beschikbaar zijn. Om meer aandacht voor dit grote probleem te vragen werden op 17 November veel belangrijke gebouwen paars verlicht en droegen veel mensen paarse kleren en lintjes. Sophie en ik hadden ook paars aan en elke keer als ik er naar keek voelde ik een gevoel van dankbaarheid voor mijn twee kinderen die, hoewel de ene nog niet geboren is, niet prematuur waren, maar ook een verdriet voor al die ouders die een lange, moeilijke en onzekere weg moeten gaan als hun kindje prematuur geboren wordt. Ik hoop dat al die internationale aandacht niet slechts is omdat baby's schattig zijn maar vooral dat het internationale leiders die de koers van de gezondheidszorg bepalen zal aanmoedigen om meer geld en onderzoek vrij te maken voor de zorg voor de allerkleinsten.
7. Ik heb niet zo veel te schrijven, ik heb ook niet het gevoel dat ik vorige week erg veel heb meegemaakt. Het opvouwen van babykleertjes, opruimen van het huis en ander nestelgedrag is niet interessant genoeg om een blog mee te vullen denk ik. Ik hoop van harte dat ik volgende week over spannender dingen kan schrijven!