One year with Sophie...
Vandaag is een heel bijzondere dag. We kijken terug op een heel jaar met ons vrolijke, temperamentvolle stuiterballetje en dat maakt ons stil, dankbaar en blij. Nog nooit voelde een jaar zo kort en tegelijkertijd zo alles veranderend. Als een wervelwind ben je ons leven ingekomen, en je hebt, op de best mogelijke manier, alles op z'n kop gezet. Je vader en ik hebben in het afgelopen jaar meer over onszelf, onze kwaliteiten en tekortkomingen, over helpen, onvoorwaardelijk houden van, vergeving en bovenal Gods liefde geleerd dan we ooit voor mogelijk gehouden hadden. Ik heb nooit geweten dat zo'n klein meisje ons zo veel kon leren.
Het was een vol jaar. Twee keer reisden we naar Namibië, twee keer naar Nederland. Er waren bruiloften, feesten, bergbeklimmingen, familiebezoeken maar vooral heel veel rustige dagen die door jouw aanwezigheid ineens heel bijzonder werden. Dagen waarop we je vol verwondering zagen groeien en ontwikkelen, ineens snapte je iets, ineens kon je wat nieuws. In sneltreinvaart heb je leren rollen, kruipen, zitten, staan en lopen. Je verstaat dingen in het Duits, het Nederlands en het Engels. Je zegt al heel wat woordjes, de ene keer verstaanbaarder dan de andere keer, maar je hebt nu al heel wat te zeggen en je weet precies duidelijk te maken wat je wil.
Zo snel als je ontwikkeling ging, zo langzaam ging je groei. In de eerste weken en maanden heb ik me best wel eens zorgen gemaakt, je was vrolijk en actief, maar je groeide niet. Hoe teleurstellend was het om je weer te wegen en elke keer te zien dat je niets, of hooguit 100 gram zwaarder was dan een paar weken ervoor. Alles veranderde toen we met vast eten begonnen, want dat vond je leuk en interessant, borstvoeding was maar saai en je was snel afgeleid. Je mocht eten wat wij ook aten, je handen lekker vies maken en je leerde nieuwe smaken kennen. Nog steeds is eten een van je grote hobby's. En het allerbelangrijkste was dat je begon met groeien! Je bent nog altijd een klein ukkepukje, we hebben je denk ik ook geen genen mee kunnen geven die je erg groot en zwaar gaan maken. Maar dat is niet zo erg, je grote mond en slimme karakter zullen een klein postuur ruimschoots compenseren.
Mijn lieve kleine meisje, als ik aan je denk groeit mijn hart van trots, ik krijg als vanzelf een glimlach op mijn gezicht en vaak tranen in mijn ogen. Je bent zo mooi, je bent zo lief, je bent zo uitbundig en je bent zo onverschrokken. Jij bent jij, en daar wil ik helemaal niets aan veranderen. Ik vraag alleen om wijsheid om goed met dat sterke karakter van jou om te kunnen gaan. Wijsheid om een thuis voor je te creëren waarin jij kan opbloeien en jezelf ontplooien. Een plek waar je kan zijn wie je bent en kan uitgroeien tot wie je zult worden.
Liefs van je moeder
