Het is al weer maandag! Zoals gewoonlijk zijn de week en het weekend weer voorbij gevlogen. Gisteren was het weer heerlijk weer en jammer om binnen te blijven. We trokken de wandelschoenen weer aan en beklommen Muizenberg Peak, 15 minuten bij ons vandaan. Tijdens de klim heb je prachtige uitzichten over de Indische Oceaan en als je wat hoger kunt kun je aan de andere kant van het schiereiland ook de Atlantische Oceaan zien. Rondom ons bloeiden de prachtigste bloemen en het moge duidelijk zijn dat we ontzettend genoten hebben. Helaas was de top zo koud en winderig dat we niet te lang konden blijven, anders had de wind ons nog zo meegenomen!
Over het algemeen is alles in Zuid Afrika prima georganiseerd maar een groep organisaties die nogal eens roet in het eten gooien zijn de vakbonden. In Europa kent men stakingen die dingen vertragen en lastig zijn, maar hier is het altijd een graadje erger. De vakbonden zijn namelijk ijzersterk en zullen er alles aan doen om er voor te zorgen dat er naar hun (naar mijn mening vaak belachelijke eisen) geluisterd wordt. Voor dat gebeurt houden stakingen niet op. Nu zijn er al bijna drie maanden stakingen bij de post, omdat de vakbonden zeggen dat de postbodes onder andere hun salaris verdubbeld willen hebben. Aan het begin van de staking was dat ook zo maar na een tijdje zag iedereen wel in dat dat veel teveel was. De postbodes wilden dus wel settelen voor minder maar de vakbonden bedreigden iedereen die weer aan het werk wilde. En dus zitten postbodes thuis zonder loon, krijgen de mensen in Zuid Afrika al bijna drie maanden geen post meer en zijn de vakbonden nog steeds niet bereid hun eisen te veranderen. Wie het snapt mag het zeggen...
Vandaag is het 'World Prematurity Day'. Een dag waarop wereldwijd aandacht gevraagd wordt voor de 15 miljoen babies die wereldwijd ieder jaar prematuur geboren worden en voor de 1 miljoen babies die zo klein of ziek zijn dat ze dat niet overleven. Voor de gelegenheid worden belangrijke gebouwen overal op de wereld met paars licht beschenen (de 'Cape Town Eye' een groot reuzenrad bij de Waterfront is vandaag paars) en veel mensen dragen paars. Overal zijn samenkomsten voor ouders van premature kinderen en voor artsen en verloskundigen die er veel aan kunnen doen om het te voorkomen of de zorg te verbeteren. Vanwege mijn werk was ik er professioneel altijd al zijdelings bij betrokken maar nu Sophie in ons leven is voel ik me ook emotioneel enorm betrokken en wil ik doen wat ik kan om ervoor te zorgen dat ouders erkenning en kinderen betere zorg krijgen!
Er zijn vaak momenten waarop ik blij ben dat ik verloskunde gestudeerd heb. Dit weekend was ook zo'n moment. Zaterdagmorgen waren Hartmut en ik weer bij de ouderschapsgroep die we leiden en een van de moeders kwam binnen. Ze is zwanger en zag er niet goed uit. Ik stelde haar wat vragen en het werd me duidelijk dat ze een heleboel symptomen van pre-eclampsia had. Ik zei dat ze naar het ziekenhuis moest gaan maar dat hoefde niet volgens haar, haar afspraak was immers al bijna (volgende week maandag!). Gelukkig kon ik haar overtuigen en is ze toch gegaan want in de avond belde haar man om te vertellen dat ze was opgenomen en dat ze er alles aan deden om de bloeddruk naar beneden te krijgen. Ik hoop dat alles goed komt maar weet in ieder geval dat ze nu in de handen van artsen is die er alles aan zullen doen om er voor te zorgen dat zij en haar baby zo gezond mogelijk zullen zijn.
Sophie en ik hebben de dag en nacht met z'n tweetjes prima overleefd. De beloning was dat Hartmut halverwege de ochtend op woensdag weer lande en de rest van de dag vrij genomen had zodat we tijd hadden om samen weg te gaan. We trokken de wijnlanden in en hebben een heerlijke wijn en kaasproeverij op een mooie wijnfarm gehad. Elke keer weer verbazen we ons erover hoe goedkoop zoiets is, je betaalt maximaal 3 euro om dan een paar heerlijke soorten wijn te kunnen proeven. Wonen in Kaapstad maakt je wel een beetje een wijnsnob want ik weet nu precies wat ik lekker vind, wat voor wijn ik bij welk gerecht wil en welke wijn ik echt niet lekker vind.
Zaterdag was de intocht van Sinterklaas in Nederland. Ik zal maar niet schrijven over de rellen (Belachelijk, van beide kanten!), maar de sinterklaastijd is de tijd dat ik Nederland het meeste mis. Bijna alles is na te maken en na te doen hier, maar Sinterklaas is zo uniek, dat kan je niet uitleggen en de sfeer kan je niet namaken. Ik wil toch mijn best doen voor Sophie. Nu is ze nog klein en snapt ze er nog niets van, maar we willen haar zo opvoeden dat ze haar culturen kent en Sinterklaas is daar een groot deel van. Ik had een pietenmuts voor haar gemaakt en wilde de intocht gaan kijken. Mijn teleurstelling was groot toen ik merkte dat dat niet kon omdat uitzending gemist de rechten voor het programma alleen in Nederland heeft. Zodra ze merken dat je in het buitenland bent kan je het niet meer kijken. Ik moest dus maar genoegen nemen met een cd met Sinterklaasliedjes (Dank je Ciska!) en tegen de tijd dat Sophie het wel snapt gaan we via youtube gewoon een oude intocht bekijken!
Sophie rolt, dat kan ze al een beetje langer maar afgelopen week heb ik het eindelijk op de camera vast kunnen leggen. Het gaat nog niet altijd goed. De belangrijkste oorzaak daarvan is dat haar duim haar veel te dierbaar is en dat het op de buik liggen nou niet zo leuk is dat ze daarvoor haar duim uit haar mond wil halen. Hieronder een filmpje voor de fans :-)
