Sing!

Soms maken belachelijke dingen me aan het huilen. Niet het 'tranen-met-tuiten' soort van huilen maar gewoon opwellende tranen die niet te onderdrukken zijn. Meestal heeft het te maken met iets was ik ontzettend mooi vind of wat heel indrukwekkend is. De eerste keer dat ik de grote markt van Leuven opliep en het imposante gemeentehuis zag was zo'n moment. Of het moment dat ik een kinderkoortje hoorde zingen in Madagscar, gekleed in vodden, maar wat zongen ze zuiver en puur. De eerste keer dat ik door het prachtige Keniaanse landschap reed (en vele keren daarna) biggelden de tranen me ook over de wangen. Een moment dat ik het nooit droog kan houden is als bij belangrijke sportevenementen het volkslied gezongen wordt (dat wordt dus nog wat, met de olympische spelen en de vele medailleceremonies waar altijd drie volksliederen klinken). Het hoeft trouwens niet eens het Nederlandse volkslied te zijn. Een volkslied heeft iets was andere muziek meestal niet heeft, trots, een gevoel van samen zijn en eenheid.Het brengt mensen samen, poetst de verschillen weg. Toen we in Madagascar waren voerden de lokale mensen een show op met zang, muziek en dans. We hadden als team allemaal het gevoel iets terug te moeten doen en het enige lied dat we allemaal kenden was het Zuid Afrikaase volkslied. Samen 'Nkosi Sikelel' Iafrika' samen zingen heeft het team zeker dichter bij elkaar gebracht.  Waarom ik dit allemaal schrijf? Voor het concert voor koningin Elizabeths Jubileum heeft Gary Barlow een heel bijzonder lied geschreven met bijdragen van muziekanten uit het hele Gemenebest van Naties, waar Zuid Afrika ook deel van is. Een van de hoofdrollen is weggelegd voor een kinderkoor uit Kenia en Uganda. Het lied klinkt als een volkslied voor de gemenebest en de clip, met beelden van mensen van zo veel verschillende kleuren, culturen en achtergronden is indrukwekkend. Ik heb de clip nu een paar keer gezien en elke keer voel ik de tranen branden. Muziek brengt mensen samen, en daar is dit lied een mooi voorbeeld van!