5 years with Sophie

Liefste Sophie,

In mijn fotoalbum is een foto van mij op mijn vijfde verjaardag. Ik lach vriendelijk naar de camera, met een glimlach die de jouwe zou kunnen zijn want we lijken op elkaar. Voor mij staat mijn taart. Het is een taart in de vorm van een zeilboot, oma maakte de cake en ik kleurde het zeil. Wat je op de foto niet kan zien, maar wat ik nog wel heel goed weet is hoe ik me voelde. Natuurlijk was ik blij, het was tenslotte mijn verjaardag. Maar ik had ook het gevoel dat ik een beetje gefaald had, want het zeil was lang niet zo mooi als ik gedachten had toen ik er aan begon. In het begin had ik heel netjes gekleurd maar het papier was zo groot en het duurde zo lang en het schoot maar niet op dus ik ging sneller kleuren, met grote halen en zonder goed op te letten, en dat wordt natuurlijk niet zo mooi. 

Nu ben jij vijf geworden, en je had een heel goed idee voor een taart. 'We doen het samen mam' zei je. 'Jij maakt de cake en ik kleur iets op papier wat we dan op de taart zetten'. Je ogen straalden en ik kreeg een brok in mijn keel. Je had die foto nog nooit gezien en toch leek je idee enorm veel op mijn idee van 27 jaar geleden. Eerst wilde je, zoals ik al verwacht had want je bent tenslotte een meisje van vijf, een prinses, een eenhoorn en een kasteel maken. Maar eerder deze week vertelde je me dat je iets anders had bedacht. Je wilde een taart met al je lievelingseten maar omdat dat niet zo lekker zou zijn ging je het tekenen en dat moesten we dan op de taart zetten. Goed idee, want een taart met olijfjes, erwten, ijsjes, aardbeien en vis lijkt mij ook niet zo'n succes. Vol enthousiasme pakte je een papier en potloden maar ik zag je gezicht betrekken en je frustratie groeien. Je gooide het potlood van je af. 'Ik kan dit niet, dit gaat nooit lukken.' Je zegt dit vaak want je legt de lat erg hoog voor jezelf. We maakten een plan. Ik ging tekenen, en jij ging mijn tekeningen inkleuren en uitknippen. Je keek al weer wat blijer en vertelde me precies hoe je het voor je zag zodat ik je aanwijzingen kon opvolgen.

Terwijl ik teken vraag ik me af of ik er wel goed aan gedaan heb. Want is het niet beter om je te stimuleren om zelf oplossingen te vinden? Om niet als moeder alle problemen voor je weg te poetsen zodat jij niet verdrietig en gefrustreerd wordt? 

Lieve Sophie, ik beloof je dat ik je vaak zal laten aanmodderen. Ik beloof je dat ik, dat wat je kan, niet van je over ga nemen zodat je kan groeien in zelfvertrouwen. Ik beloof je dat je mag oefenen, mag vallen, je zeer mag doen, gefrusteerd naar eigen oplossingen mag zoeken en lessen mag leren uit je eigen overwinningen.  Je bent er, op het moment, niet altijd blij mee, maar ik hoop dat je later snapt waarom ik dat deed. Maar ik hoop ook dat je snapt waarom ik je vandaag wel hielp.  Je lijkt zo op mij, in je perfectionisme, je angst om te falen en je twijfel of je wel genoeg hebt gedaan. Dat zat er bij mij al in toen ik als 5 jarige mijn boot niet goed genoeg vond en ik zie dat bij jou ook. Juist vandaag, op je verjaardag, wil ik je laten voelen dat je kan, dat je weet, dat je mag.  Dat je genoeg bent en dat niet alles perfect hoeft te zijn. Maar ook dat we samen kunnen werken, dat je mijn hand mag vasthouden als je het nodig hebt, dat ik er voor je zal zijn om je te helpen. En dan op een dag, zal je mijn hand loslaten omdat je weet dat je het zelf kan.

Dat loslaten is nog wel een dingetje hoor.  Steeds vaker wil je dingen die ik niet helemaal aan zag komen, dingen die niet in mijn plan passen.  Je bent bijvoorbeeld zat van je pony (die zo vreselijk schattig staat) en wil hem laten uitgroeien. Je vindt het warm en het staat gek, zeg je. Elke dag ben je met knipjes in de weer om de haren die nu steeds in je ogen prikken vast te zetten en je kan niet wachten tot het lang genoeg is dat het achter je oren kan. Nu gaat het nog om kleine dingen maar steeds vaker zal ik moeten slikken en mezelf eraan moeten herinneren dat je niet mijn dromen maar jouw leven mag leven. 

Je bent een bijzonder kind en je overpeinzingen, je ideetjes, je liefde voor de dingen om je heen en de gretigheid waarmee je het leven leeft maken ook mijn leven mooier. Je voelt veel, denkt veel, praat veel. Je plannen zijn groots en je emoties nog groter. Je wilt leren, veel en snel, maar het gaat je nooit snel genoeg en dat is frustrerend. Je fantasie kan ik een boek over schrijven; samen met Doris heb je weinig nodig. In de afgelopen maanden waarin we veel reisden is het weinige speelgoed dat we mee hadden amper de tassen uit geweest want met takken, stenen en blaadjes creëeren jullie nieuwe werelden en bekende plekjes. Jullie samen kunnen de hele wereld aan. Ik voelde me een beetje schuldig dat je verjaardagsfeestje een beetje kaal zou zijn, zonder vriendjes of familie die langs zouden komen omdat de familie te ver weg is en we hier nog haast geen mensen kennen. Jij zag het probleem niet zo: 'Mijn beste vriendin is Doortje en zolang zij er is ben ik blij.' En blij was je; de hele dag die jullie volgepland hadden met spelletjes, eten en activiteiten heb je gestraald en het leven, jouw leven, gevierd. En vieren dat kan je!

Je leest vaak dat je, als je iets goed wil kunnen, er 10.000 uur in moet investeren. Ik wil graag een goede moeder zijn. Vandaag ben je 5; dat betekent dat ik al 43824 uur aan het oefenen ben, ruim genoeg voor perfectie dus. Op sommige dagen denk ik dat het wel aardig gaat gaat maar veel vaker zit ik met m'n handen in mijn haar.  Moeder zijn is niet voor watjes maar met jou als proefkonijn zie ik het nog wel zitten om nog jaren oefenen want hoewel het een van de moeilijkste dingen is die ik ooit gedaan heb is er ook bijna niets dat me trotser en gelukkiger maakt dan jouw moeder te zijn. Samen lukt het wel, met elkaar en met God want Hij wist wat Hij deed toen hij mij uitkoos om jouw moeder te zijn. 

Ik hou van je, tot aan de maan en nog 100 lichtjaren verder...

Liefs Mamma