3,5 jaar met Doris

Doortje, mijn liefste Doriedoor,

Ik staar een beetje voor me uit en denk aan jou  en aan wat ik in deze brief voor jou zal schrijven. Een glimlach speelt om mijn lippen en mijn trots voor jou laat mijn hart bijna ontploffen. Ik hou van je, zo oneindig veel! Zelfs als je roept dat je nooit meer mijn vriendje wil zijn (en dat roep je altijd als je boos op me bent, heel vaak dus), zelfs als je weer eens onze nachtrust verstoort omdat je echt, echt, echt niet alleen kan slapen (bijna elke nacht) en zelfs als je je lievelingswapen (tranen en een dikke vette pruillip)  inzet als je je zin niet krijgt. Ik hou van je want je heerlijke knuffels, je schaterlach en jouw hand in de mijne maken al die minder leuke momentjes ruimschoots goed. En zelfs als al die gouden ogenblikken er niet waren dan nog zou ik van je houden, want jij bent jij. De lieve, mooie, slimme, grappige jij die mijn leven mooier, mijn liefde dieper en mijn geluk intenser maakt.

Terwijl ik dit schrijf ben jij samen met Sophie en pappa naar het strand voor ons huis gegaan. Ik kan niet wachten om er ook naar toe te gaan maar ik moet even geduld hebben tot het eten uit de oven klaar is. Ik maak een quiche en toen ik zei dat het misschien leuk zou zijn om vanavond een picknick op het strand te doen begon je te glunderen want je kan zo genieten van zulke dingen. En als jij dan zo geniet, geniet ik op mijn beurt weer van jou. Je zal voor altijd mijn popje blijven, mijn mooie meisje met je sprankelende blauwe ogen, je aanstekende schaterlach, je grapjes die alleen jijzelf grappig vindt maar die je desondanks vol trots en zelfverzekerdheid vertelt. Die zekerheid en tevredenheid over wie je bent kenmerkt jou, en het siert je. Als jij een keuze hebt gemaakt twijfel je niet meer en sta je er voor 100% achter. Je laat je door niemand ompraten (ook door ons niet, en dat botst soms wel eens want jouw keuzes zijn niet altijd de veiligste, slimste of meest voor de hand liggende). Last van fomo heb je dan ook niet, want als je iets doet of ergens bent is dat omdat jij daarvoor gekozen hebt en aan je keuzes twijfelen is verspilling van je tijd. Uitdagingen ga je niet uit de weg, of je nu in de hoogste boom wil klimmen (dat is trouwens wel een dingetje, dat je altijd op het engste randje, het dunste takje of de verste rots wil klimmen) of een puzzel van 100 stukjes wil maken; als jij jezelf een doel gezet heb blijf je werken tot je het bereikt hebt.

De laatste tijk kijk ik naar  je en moet ik een keer extra met mijn ogen knipperen. Ben jij dat echt? Soms heb ik het gevoel dat de klok ineens een jaar vooruit gesprongen is zonder dat ik het door had. Want je lijkt zo groot ineens, zo slim en je kan zo veel. De tijd is zo snel gegaan dat ik soms vergeet hoe groot je al bent en hoe veel je al kan. Misschien behandel ik je nog wel teveel als mijn kleine meisje dat ik nog overal bij moet helpen. Het spijt me als ik daarmee je zelfstandigheid en je ontwikkeling in de weg sta, het voelt nog maar zo kort geleden dat ik alles voor je moest doen.

Mijn gedachten gaan terug naar eerder deze week.  We zaten we aan tafel en speelden een spelletje dat we vaak spelen. ´Zou je liever...` Jij en Sophie bedachten de meest originele dilemma´s. Nu was de vraag of je liever in een grote stad zou willen wonen of liever op het platteland. Sophie koos voor het platteland en jij dus ook. Ik vroeg je waarom. ´Omdat ik wil zijn waar Sophie is want zonder haar ben ik eenzaam.´ Ik weet dat het waar is. Zonder Sophie, je grote held en voorbeeld, je liefste vriendin en degene die in jouw ogen niets verkeerd kan doen en alles weet zou je eenzaam zijn. Jullie hebben elkaar en daaraan heb je genoeg. Een tijdje geleden vroeg je aan mij hoe een dolfijnenbaby heet en ik moest je het antwoord schuldig blijven. ´Dan vraag ik het maar aan Sophie´ ze je, ´want Sophie weet alles!´.

Het is niet dat jullie nooit ruzie maken hoor. Jullie hebben allebei een sterk karakter (zacht uitgedrukt) en een uitgesproken mening. Die combinatie leidt dagelijks tot vele uitbarstingen maar ik heb geleerd dat ik me er beter buiten kan houden want als ik het jullie zelf laat oplossen duurt het meestal niet lang voordat jullie jezelf weer verloren hebben in een fantasiewereld vol kastelen, regenbogen en unicorns waar ezels de moeder kunnen zijn van een olifant en waar alle emoties met zo veel overtuiging gespeeld worden dat ik soms niet meer weet of de tranen en boosheid echt zijn of gewoon deel van het spel.

Mijn meisje, als ik de klok nu stil kon zetten, gewoon voor een tijdje, dan zou ik dat doen. Zodat ik langer kan genieten van je ongrappige grapjes, van je zweterige gezichtje tegen mijn borst als je wakker wordt van je middagdutje en van je toewijding aan alles wat roze is en glitter heeft. Maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om te zien hoe je verder gaat groeien, ik kijk uit naar de dingen die je gaat leren en de avonturen die je gaat beleven. Ik geniet van de reis die we samen maken en vraag God om wijsheid  om te weten wanneer ik los moet laten en wanneer ik je juist vast moet houden, om te weten wanneer ik de richting moet wijzen en wanneer je op jouw richtingsgevoel kunnen vertrouwen. Ik bid dat jij zult leren om Zijn kompas te gebruiken voor je reis, want dat kompas wijst altijd de beste kant op.

Ik hou van je, Mamma

  

We maakten samen een halve cake.

In je verkleedkleren een rode cake eten... wordt het beter dan dat?