2,5 years with Doris

Liefste Doris, Doortje, Doriedoor,

Als ik je roep kijk je me aan, je hoofd schuin omhoog, turend vanonder je pony die we laten uitgroeien. Ik smelt. Met veel ondehandelen krijg ik het heel soms voor elkaar om staartjes in je haren te mogen doen. Je haren prikken in je ogen maar een knipje wil je niet in. Als we er wat van zeggen strijk je nonchalant je haren naar achteren om met een grote glimlach te vertellen dat je er geen last van hebt.

Je maakt je eigen plan en laat je door niemand zeggen hoe iets zou mogen gebeuren. Of wij het met je plan eens zijn maakt je niet zo veel uit en als we er wat van zeggen zeg je 'Maar ik wil dat' en daarmee is voor jou de kous af. Mijn lieve praatjesmaker, hoe is het mogelijk dat je tegelijkertijd zo schattig maar ook zo vreselijk koppig en eigenwijs kan zijn?

In de afgelopen 6 maanden is je leven op z'n kop gezet maar al die veranderingen lijken je niet te deren. We verhuisden naar Malawi waar je met je blauwe ogen en je blonde koppie iedereen om je vinger wikkelt. Iedereen wil je haren voelen of in je wangen knijpen maar jij weet als geen ander een rustig plekje te vinden waar je met een paar stokjes en stenen in je eigen fantasiewereldje verdwijnt. Je kan ontzettend goed spelen en hebt maar weinig nodig. Sophie en jij spelen het liefste samen maar af en toe ben je haar bemoeienis zat en kies je zelf iets om te doen. Ik snap dat wel, je grote zus geeft je maar weinig ruime voor een eigen mening dus zoek je eigen plekje maar lekker op. Je mag zijn wie je bent en doen wat je wil, ook al denkt Sophie daar anders over.

Hoewel je altijd je eigen weg gaat wil je wel graag weten dat we bij je in de buurt zijn. Vaak kom je even checken of we er nog zijn of om een knuffel te geven om daarna weer rustig verder te spelen. En je wil altijd graag mee als pappa of ik ergens heen gaan zodat je ons eindeloos kan vragen wat we doen, waarom we dat doen en waarom we het zo doen.

Je hebt in de afgelopen maanden enorme sprongen in je taal gemaakt en het maakt voor jou niet zo veel uit of je Duits, Nederlands of Engels moet praten, zo knap! Wel heb je een paar woordjes die je steevast verkeerd zegt, en we verbeteren je niet omdat het zo vreselijk schattig is (heel fout van ons, sorry, maar tegen de tijd dat je deze brieven kan lezen zeg je vast niet meer 'blutterfly' en noem je een kledingstuk niet meer een 'rørk'. Ook denk ik dat je je werkwoorden goed kan vervoegen en niet meer zegt 'Sophie heeft dat gedoet' en ' Darf ich mit Du mitgehen" zegt, hoe schattig het ook is. )

Terwijl ik deze brief schrijf speel jij 'ziekenhuisje' en ik ben je patient. Je legt je oor aan mijn pols. 'oh, je bent echt ziek. Ik hoor dat je hartje niet zo blij klinkt. Ik ga wat halen wat je beter maakt." Je rommelt wat in je speelgoedmand en komt terug met een plank met dieren. 'Ik heeft de kop afgesnijd en toen zijn ze gesterft.  Toen heb ik daaronder het vlees gevind. Het is echt heel gezond en je moet het eten. Dan krijg je een pleister en dan ben je beter.' Het verbaasde me hoe snel je spel zich aanpaste aan het leven in Malawi. Om eten te maken maak je eerst een vuur, als je winkeltje speelt wordt er met Kwatchas betaald en als je bij Sophie op bezoek gaat ga je niet met de auto maar met de boot. Jullie praten over jullie 'katundu' (bagage) en gaan naar de 'chipatala' (ziekenhuis) omdat jullie malaria hebben. Je baby bind je op je rug en alle andere dingen die je mee wil nemen draag je op je hoofd. Ik vraag me vaak af of en hoe deze tijd in Malawi je zal beïnvloeden.

Liefste Doris, blijf maar altijd twee-en-een-half want je bent om op te eten. Ik ben trots op je en je maakt ons leven mooier. Je koppigheid is uitdagend maar ik hoop dat het de voorbode is van de sterke vrouw die je gaat worden. Ik vraag om kracht en wijsheid om je te helpen ontdekken wie je bent en wat je plekje in de wereld mag zijn.

Liefs Mamma