Hello Malawi!

(for a short version in English, see below)

Dit is geen gewone blog maar een mededeling (een vriendin van mij noemde het gescherend een persbericht.) zodat niemand gek opkijkt als we de komende maanden meubilair verkopen, om reistips vragen of sentimenteel gaan doen over dingen die we voor het laatst meemaken in Kaapstad.

Het is deze week 8 jaar geleden dat ons leven in Kaapstad begon maar de afgelopen weken hebben we na veel denken, dromen, rekenen en bidden besloten om begin volgend jaar de stad waar ons leven samen begon te verlaten om naar een afgelegen dorpje in het noorden van Malawi te verhuizen. In dit blog hebben we de meest voorkomende vragen beantwoord.

1. Wat gaan jullie daar precies doen? Geen idee. Of eigenlijk wel maar je teveel vastpinnen op wat je gaat doen is nooit verstandig gebleken, vooral in Afrika. We zijn aangenomen als "lodge managers" op een prachtige maar zeer afgelegen en basic lodge die door veel mensen wordt omschreven als "een stukje paradijs op aarde". De lodge is gebouwd op grond die zo'n 20 jaar geleden door de lokale chief gegeven is aan het Engelsman die er aan het backpacken was. De Engelsman zei dat de omgeving een van de mooiste plekjes op aarde moest zijn waarop de chief hem het land gaf om er een touristische trekpleister op te bouwen in de hoop dat er economische groei in het gebied zou komen. Die is er tot op zekere hoogte  gekomen maar tot op de dag van vandaag is er nog geen electriciteit en leven de meeste mensen van de vissen die ze vangen in het meer en van de gewassen die ze verbouwen in hun moestuin. Naast de lodge is er in het dorpje ook een kleine ngo die zich bezig houdt met allerlei verschillende projecten op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg en we kijken er erg naar uit om ook voor de ngo vrijwilligerswerk te kunnen doen.
2. Hoe komen jullie daar nou weer bij? We waren al een tijdje op zoek naar "iets in Afrika" om voor een paar jaar te doen voor we echt gaan settelen in Namibie. Wat dat iets moest zijn wisten we niet zo goed tot we een unieke kans in onze schoot geworpen kregen. Een goede vriendin van ons werkte de afgelopen maanden op de lodge en schreef me vanaf het begin dat wij het er helemaal geweldig zouden vinden. Toen bleek dat ze naar een koppel zochten om de lodge te managen had ze gelijk aan ons gedacht en al even over ons opgeschept bij de eigenaren. Wat ze zochten in een manager leek ons namelijk op het lijf geschreven. Het zou geweldig zijn als de manager handig was en de lokale staf kon aansturen en trainen bij onderhoudswerk, maar ervaring in social media, marketing en fotografie was ook heel wenselijk. Verder zou het heel fijn zijn als je goed kan koken zodat je de lokale koks kan helpen met het ontwiikkelen van een lekker menu uit lokale ingredienten. Oh, en als je medisch getrained zou zijn zou het helemaal super zijn want de ngo had altijd nood aan medische mensen. Het leek al alsof ze een baan hadden bedacht speciaal voor ons maar toen we nog twijfelden was er een ding wat ons over de streep trok. Ze zijn namelijk fondsen aan het werven om een hydroplant te bouwen die een schooltje en een kliniek van electriciteit zal gaan voorzien en ook een stroom kan opwekken voor een maismolen, waardoor de ngo meer zelfvoorzienend wordt.  Hiervoor zochten ze nog een ingenieur die kon helpen bij het ontwerpen en bouwen... en laten we nu net een heel enthousiaste ingenieur kennen. Het voelt alsof we geroepen worden om dit te doen en we voelen allebei een diepe rust en krijgen voortdurend bevestiging dat dit de goede keuze is. Soms vragen we ons af of we het wel kunnen maar n de auto luisteren we vaak naar hoorspelen en tegenwoordig zit Pipi lankous in de cd-speler. Een van haar beroemdste uitspraken is "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan." dus met die houding stappen we vol vertrouwen in dit nieuwe avontuur.
3. Is dat niet heel ver weg? Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Hemelsbreed zijn we een stukje dichter bij Nederland dan dat we nu zijn maar de reis is een stuk langer. Om bij ons nieuwe huis te komen moet je met het vliegtuig naar Lilongwe. Daar pak je een bus of auto naar het noorden om vervolgens in een boot te stappen die je na een uur of 5 varen op een prachtig plekje brengt (we zijn er nog nooit geweest maar getuigenverhalen en google vertellen ons goede dingen.)   Wat trouwens wel echt wennen zal zijn is dat het zo afgelegen is dat er geen goede internetdekking is. We zullen een half uur een berg op moeten klimmen om een beetje bereik te hebben. Als ik dan blogs schrijf of een foto deel op instagram weten jullie hoe veel moeite ik er voor gedaan heb om ze te posten ;-). (En wat zal ik fit zijn!)
4. Is dat niet gevaarlijk? Het gevaar dat je niet kent lijkt altijd gevaarlijker dan het gevaar waar je mee hebt leren leven. En ja, er zijn gevaren en daar moeten we ons zo goed mogelijk op voorbereiden. Maar er zijn andere dingen die veel veiliger zijn. Hier wonen we in een grote stad met veel verkeer en verkeersongelukken. Daar zijn geen wegen en dus geen auto's.
5. Mogen we op bezoek komen?
   Ja hoor! Dat mag zeker. Je bent extra welkom als je chocolade, knutselspullen of leesvoer meeneemt. 
6. Wat vinden Doris en Sophie er van?
   Het eerste dat Sophie vroeg was of er genoeg water zal zijn zodat ze eindelijk weer een vol bad mag nemen. (Ja meisje, we wonen straks aan een meer dat de temperatuur heeft van jouw badwater dus je kan zoveel badderen als je wil.) Verder wil ze een boomhut bouwen, hoopt ze dat ze nieuwe vriendjes zal krijgen (tenzij haar oude vriendjes toevallig ook zin hebben om mee te gaan naar Malawi), vindt ze het leuk dat ze Hartmut kan helpen bij zijn werk  en is ze vastbesloten dat ze geen andere naam zal nemen, ook al praten de mensen een andere taal. Doris snapt het natuurlijk allemaal wat minder goed maar kan wel heel goed "Malawi" zeggen. Ook kunnen ze hun eerste woordje in Chitumbuka zeggen. Ze moeten nog wel wat meer leren want Ngombe (koe) is natuurlijk niet het meest nuttige woord.
7. Kunnen ze daar wel naar school en kunnen ze met andere kinderen spelen?
   Sophie wordt over een half jaar 4 en zou in Nederland dus bijna naar school gaan. Dat kan nu natuurlijk niet maar dat zou ze in Zuid Afrika ook niet gedaan hebben. Om heel veel verschillende redenen hadden we al besloten om haar tot de echte school begint (als ze 7 wordt) een vorm van thuisonderwijs te geven en nu we naar zo'n afgelegen gebied verhuizen is dat nog steeds de meest voor de hand liggende keuze. We zullen niet veel spullen mee kunnen nemen maar de box met educatieve en knutsel spullen is al erg vol en zal ook grote prioriteit hebben. De kinderen van de mensen die op d elodge werken zijn ook veel op de lodge en het dorpje is vlakbij dus over het vinden van speelkameraadjes maak ik me geen zorgen. Bovendien hebben ze elkaar en ze vertellen me elke dag wel een keer dat ze elkaars beste vriendjes zijn.

Er is nog veel meer te zeggen en nog veel meer te vragen dus de komende maanden zal ik uiteraard ook over onze voorbereindigen voor dit avontuur schrijven op mijn blog. Nu zijn we druk met uitzoeken wat we mee kunnen nemen (niet veel), wat we met onze andere spullen willen doen (Weggeven? Verkopen? Opslag voor later?) , dromen over wat komt en ook vooral alles wat we hier hebben goed achterlaten.

Liefs

I normally don't blog in English but my blog is an easy way to let many people know about a big change that is coming up for us so that you don't get surprises if you see us selling stuff, asking for travel tips or being super sentimental about things we do in Cape Town. After 8 amazing years in Cape Town we have after much research, calculations, prayers and dreams decided to spread our wings and move elsewhere. Early next year we hope to leave our city life and will settle in a rural village life in Northern Malawi instead. 

In this blog we answered the FAQs.

1. What exactly are you going to do there? That's a hard question. Experience has taught that it is wise to be flexible, especially in Africa. But the reason for us going is a job as lodge managers on a remote lodge on the shores of Lake Malawi. The lodge was founded about 20 years ago by a backpacking Brit who got the land from a local chief after he said that it was one of the most places in the world. The chief  hoped that tourism would bring development to the area and asked the backpacking guy to build a lodge. Development came but most people still live from fishing and subsistence farming. In the village is also an NGO that works a lot in the fields of education and health care and we cannot wait to use our skills there too. 
2. Why would you do that? We hope to end up in Namibia (where Hartmut's family is), in a few years from now but we always had the desire and a sense of calling to first work somewhere else in Africa. What that would entail wasn't quite clear and we were pursuing different options when a good friend of ours told us about the lodge. She was working there and told us from the beginning that we would absolutely love the place. After she found out that they were looking for people to manage the lodge (preferably people with maintenance skills and experience in photography and marketing) she started bragging about us to owners (thanks Nats!) Fast forward a few weeks and here we are, preparing for our time in Malawi where we will get to do what we love in a setting completely different than we live in now.
3. Is that not very far? It depends on what "far" means. We are slightly closer to my family in the Netherlands but getting to them will be harder. To get to our new home we will need to travel to Lilongwe, take public transport to a coastal town on the lake. From there you take a boat that will take you in about 5 hours to the shores that we will call home. We have never been there but google tells us good things. One of the things that will really make it feel "far' is the lack of internet. You'll know how committed i am to my blog and instagram because every time we need internet we need to hike up a mountain (We will be so fit!)
4. Is that not dangerous?  I think that the danger that you know always seems a little bit less dangerous than the danger that you don't know. But that said, there are some dangers that we will need to take serious and that we need to prepare for (malaria being one of them.) But there are other dangers in our life now that we will have less of once we are there (no roads  no cars.).
5. Can we come and visit you?
   Obviously! Especially if you bring good food. 
6. What do Sophie and Doris think about it?The first thing that Sophie asked was if there would be enough water to take a proper bath since she as not had one in ages because of the water restrictions. She was pleasantly surprised that we would live next to a warm bath,bigger than she can imagine (the lake) and that she can take a bath every day. Doris is too little to really know what's going on but she likes saying "Malawi!" and will be happy as long as Sophie is coming along. 
7. Will there be a school and other kids to play with?
   No, there won't be a school but, because of various reasons, the plan has always been to home school until 'real school' starts. This fits perfectly in with our new plan. We won't be able to take a lot of stuff to Malawi but we will make sure that we have space for educational and craft supplies. There are other kids in the village and I am sure that Sophie and Doris will find friends who will teach them Chitimbuka before we can even ask a person for their name in that language. 

There is a lot more to say and probably a lot more questions but I will keep on blogging about the preparations for our adventure. 

With love from the Jagaus!