7 quick takes..

Doris op haar best!

1. Goeiemorgen! Elke maandagochtend tijd apart zetten om een blog schrijven is echt een gewoonte geworden, en eigenlijk ook een gewoonte waar ik naar uitkijk. Even rustig zitten, nadenken over alles dat was en vooruitblikken op wat gaat komen. Wat was leuk? Wat was moeilijk? Wat heb ik geleerd? En ook; waar kijk ik naar uit? Wat verwacht ik? Waarover droom ik? Ik ben wel eens een dagboek begonnen, maar daar was ik niet zo goed in. De blog voor mij het dichtste dat ik ooit bij een dagboek zal komen, en mijn oude blogberichten lezen is nu al zo waardevol. Soms denk ik wel eens dat ik beter zou moeten nadenken over wat ik schrijf, over hoe ik het schrijf en denk ik dat ik mooiere woorden, betere zinnen en over interessantere dingen zou moeten schrijven. Maar het is wat het is, de week door mijn ogen, rechtstreeks vanuit mijn hooofd, door het toetsenbord op de blog. 
2. De afgelopen week was er niet een om over naar huis te schrijven. (In feite doe ik dat nu, door een blog te schrijven, toch een beetje.) Doris had een lastige week, alle oei-Ik-groei moeders kijken me nu virtueel vol medelijden aan en vragen of het een sprongetje was. De Zuid Afrikaanse moeders zeiden zuchtend: 'Is it maybe a wonderweek?'. Bij Sophie geloofde ik nooit zo in die theorieen want ze had er nooit zo veel last van maar bij Doris is elke keer duidelijk te merken wanneer ze iets aan het leren is. Leren gaat bij haar gepaard met heftige emotionele groeipijn waar we allemaal een beetje last van hebben. Ik hoop en denk dat het ergste nu voorbij is want een dreumes die niet bij je, maar ook niet weg van je wil? Die tegelijk wel en niet wil eten, die slecht slaapt en die om alles begint te huilen is niet zo goed voor mijn gemoedstoestand.
3. Het was niet alleen maar kommer en kwel hoor. Er waren gelukkig ook mooie en leuke dingen. Bijvoorbeeld de ochtend dat we naar de 'Klassieke muziek en beweging" klas gingen waar beide meiden enorm van genoten, of die avond dat we naar 'first thursdays' gingen waar de meiden zich voorbeeldig gedroegen en wij genoten van mooie (en ook minder mooie) kunst en Doris en Sophie vooral enthousiast werden van schilderijen en beelden waarin ze dieren herkenden. 
4. Het weekend was ook fijn, gisteren vierden we in de kerk een feestje omdat het de 20e verjaardag van onze gemeente was en aan het eind van de middag gingen we even naar Gavin (Hartmuts neef) die onlangs een heel leuk huisje kocht dat hij samen met zijn vriendin aan het opknappen is. Zaterdag hadden Hartmut en ik een date ( de komende twee maanden hebben we elke zaterdagaochtend een date) met de surfschool omdat het na 7 jaar in Kaapstad toch wel eens tijd wordt om de grootste lokale hobby onder de knie te krijgen. Geheel tegen mijn eigen verwachting in stond ik de eerste les al rechtop op de surfplank, wat een ontzettend gaaf gevoel! 
5. De laatste tijd neemt Sophie het, zoals een grote zus hoort te doen, ontzettend op voor Doris. Dat komt ook een beetje omdat ze zichzelf ziet als de moeder van Doris. 'Jij bent de grootste mamma, daarom ben jij mijn mamma. Daarna kom ik,en Doris is de kleinste dus daarom ben ik een beetje een mamma van Doris". Als we gaan bidden en ik vraag of Doris haar handen wil vouwen zegt ze: "Laat Doris maar, Doris snapt dat nog niet zo goed.'. Als ik Doris op bed wil leggen voor een dutje waar ze nog geen zin in heeft zegt Sophie: 'Doris is denk ik nog niet zo moe mamma, wacht nog maar eventjes, dan komt het vanzelf goed.' En de klapper van de week? Ik wilde Doris een broek aantrekken en Doris had geen zin in meewerken. Sophie: 'ga maar even weg mamma, Doris is een beetje verdrietig, ik los het wel even op voor je.' Reuze handig, zo'n extra opvoeder in huis.
6. Er waren heel wat mensen die medelijden hadden met het feit dat Hartmut niet met ons mee zou kunnen naar Nederland. Er werd op instagram zelf geopperd om een crowndfunder te starten. Terwijl ik dit nu schrijf heb ik een hele brede glimlach op mijn gezicht want we hadden een hele lieve gulle gever die er voor zorgt dat Hartmut toch mee kan, niet de hele tijd want dat laat zijn werk niet toe, maar genoeg om samen te kunnen genieten. We zijn zo dankbaar!
7. Ik ga me met de meiden bemoeien. Behalve de normale maandagdingen (de week plannen,boodschappen doen en schoonmaken en opruimen) staat er niet zo veel op het programma. Het is lekker warm dus de meiden kunnen de hele dag buiten spelen. Rustig, want we hebben allemaal niet zolekker geslapen. Sophie had een zere vinger, en als ze niet kan duimen is in slaap vallen en in slaap blijven wel heel erg lastig ("Mamma, je moet me echt heel erg zielig vinden, wan ik ben heel zielig dat ik niet kan duimen." en 'Waarom heeft de Here Jezus mijn vinger nu nog niet beter gemaakt. kan hij er niet bij ofzo? Want als hij in mijn hartje is is hij heel klein. Moeten we dan een trapje maken naar mijn vinger?') Fijne week!