11 months with Doris
Mijn allerliefste (niet meer zo heel erg) kleine Doortje,
11 maanden ben je vandaag. Bijna een jaar daar hebben we het nog niet over. Deze maand ben je met reuzensprongen vooruit gegaan. Je was gezellig, vrolijk meestal. Maar af en toe kwam er ook ineens een klein katje om de hoek kijken, een katje met vlijmscherpe nageltjes als iets niet helemaal naar wens ging. Een nieuwe kant van jou die we nog niet eerder gezien hadden.
Je hebt je eerste stapjes gedaan. En verkiest nu steeds vaker het lopen boven het kruipen. Bittterzoet. Want ik ben oh zo trots op je, wil klappen en je aanmoedigen, de vlag uithangen omdat mijn kleine meisje grote stappen maakt. Maar ik wil ook huilen, rouwen omdat het een afscheid is. Ik wil jou, en je spekdijtjes die ik op zou willen eten, je vrolijke babygeluidjes, je fluweelzachte velletje en alle andere dingen die bij 'baby Doris' horen in een doosje stoppen en bewaren zodat ik later even terug kan gaan naar de mooie tijd waarin we nu leven. De tijd die door mijn vingers glipt en weg glijdt zonder dat ik het me genoeg besef. De tijd waarin ik van elke seconde zou willen genieten maar waarin ik dat zo vaak vergeet omdat mijn handen nodig zijn om luiers schoon te maken, mijn armen vol zijn met kinderen die gedragen moeten worden, er op mijn schouders geleund en uitgehuild wordt en mijn mond het druk heeft omdat ik 'voorzichtig', 'niet zo ver', 'doe dat maar niet' en 'kunnen jullie ook lief samen spelen'? moet zeggen, wel duizend keer op een dag. En mijn hoofd, mijn hoofd is de hele dag op zoek naar een balans tussen jullie, de was, het avondeten, torens bouwen, de boodschappen, boekjes voorlezen en mijn werk. Maar ik geniet. Soms van hele bijzondere dingen maar vooral van het hele gewone.
Ik geniet van jou, mijn lieve schat. Van de gretigheid waarmee je de wereld in je opneemt. Van je lef en durf (hoewel je me soms ook erg aan het schrikken maakt, die keer dat je in een mum van tijd meer dan een meter hoog op de ladder geklommen was bijvoorbeeld). Van je lieve glimlach als ik je moe in je bedje leg, je ene arm om de beer, de andere arm om de pop. Van je trotse geschater als je iets nieuws kan. Lopen. Blokjes stapelen. Het maakt niet uit, je trots is aanstekelijk. Ik geniet ook als ik je samen met Sophie bezig zie, twee blonde koppies, samen aan het spelen. Dat gebeurd steeds vaker en jullie hebben geen idee hoe gelukkig ik wordt als ik dat zie.
Lieve Doris, je bent mooier dan we hadden kunnen dromen, liever dan we hadden kunnen wensen, zachter dan we hadden durven hopen. Je bent perfect op je eigen manier. Ik hoop en bid dat wij je altijd zullen zien. Echt zien, zien voor wie je bent. En dat we je de ruimte geven om je te kunnen ontwikkelen tot wie je moet worden. Want je bent een pareltje en jij gaat de wereld mooier maken. Nu doe je dat al met je enthousiaste 'high fives', je vriendelijke 'allloooo'(hallo) en je verlegen glimlachjes. Nu maak je nog blij in het klein, maar als je groot bent zal je groots zijn!
Liefs van mamma
