One month with Doris
Ja, eerst even over die naam. Ik weet ook we dat je Doris heet maar ik ben bang dat de bijnaam die Sophie je gegeven heeft gaat blijven hangen. Een paar dagen voor je geboren werd waren we niet helemaal zeker over de naam die we je zouden geven en voor de grap vroegen we Sophie om de verschillende opties uit te spreken. Toen we bij de naam Doris kwamen zei ze vol overtuiging en met haar allerliefste stem 'Dodo' en dat vertederde ons zo dat de keuze snel gemaakt was. Dus ja, vandaar.
Je bent gek op je grote zus. Zij is ook gek op jou. Ze vindt het maar niets als je huilt en ze probeert je altijd te troosten en verteld mij dan dat ik je melk moet geven, volgens Sophie is dat het wondermiddel dat de wereld een beetje beter maakt (daar heeft ze misschien wel gelijk aan). Vaak vind ik dat ze veel te hardhandig doet maar daar ben jij het geloof ik niet mee eens, meestal word je vanzelf stil als Sophie in de buurt is en als je haar met grote ogen aankijkt en vaak zelfs naar haar lacht is het al duidelijk dat er tussen jullie twee een band aan het groeien is.
Het is niet alleen je zus die gek op je is. Wij zijn ook stapelverliefd op ons lieve meisje dat het liefst rustig rondkijkt om de wereld te observeren. Je bent uren acher elkaar wakker en kijkt dan rond met in je ogen een blik die ons laat nken dat je al heel wat hebt meegemaakt, als ik tegen je praat lijkt het net of je alles begrijpt.
Je lievelingsplekje is de draagdoek. Meestal val je in slaap zodra je er in zit, en dat kan je dan uren blijven doen. Terwijl ik deze brief schrijf lig je ook lekker in de doek te slapen en elke keer als ik naar beneden kijk zie ik je lieve gezichtje en af en toe een dromerig glimlachje. Slapen kan je als de beste. Bijna elke nacht slaap je 5 tot 7 uur achter elkaar dus ons hoor je niet klagen over een slaaptekort, jij geeft ons voldoende rust. Hoewel, waar we in het begin een beetje aan moesten wennen was je voortdurende geknor en gegrom. Soms klinkt het net alsof er een biggetje naast ons ligt.
Lieve Doris, we vinden je prachtig en we zijn dankbaar dat jij onze dochter bent. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik kijk of ik bekende trekjes zie, het gedrag van Sophie of bijvoorbeeld de ogen van je vader of mijn neus. Die trekjes zien we wel, en dat geeft herkenning, je hoort bij ons. Maar, jij bent jij, uniek geschapen, en je mag zijn wie je bent. Ik hoop en bid dat we de wijsheid zullen hebben om je de ruimte te geven om jezelf te zijn, om je te ontplooiien tot de persoon die God in gedachten had toen Hij je maakte.
Ik kan niet wachten om je te leren kennen, echt te leren kennen. Nu ik je zusje in al haar eigenheid steeds beter begrijp ben ik een beetje ongeduldig om te zien wat voor persoontje er achter die grote donkere ogen van jou zit. Maar liefste Doris, neem alsjeblieft de tijd. Die heerlijke ongecontroleerde bewegingen van je, die voorzichtige maar stralende eerste glimlachjes, je typische gegrom in de nacht... je zal er snel genoeg uitgroeien en deze babytijd waar we zo van genieten gaat veel te snel voorbij.
Liefs van je moeder.
