Bananenrepubliek...

Gisteren ben ik na een reis zonder noemenswaardige bijzonderheden aangekomen in het land waar je bij elke maaltijd bananen krijgt, de mensen (bijna) altijd lachen en waar de tropische lucht zo dik aanvoelt dat je het haast kan eten. Ik ben hier tot volgende week vrijdag en tussen nu en dan moet er heel wat werk verzet worden. Gelukkig werk ik samen met het fantastische team van Save the Children hier in Kampala. Het is een eer om met zulke inspirerende mensen samen te werken. Ik denk soms echt dat Save the Children alle slimme en hard werkende mensen uit Kampala bij elkaar in een kantoor heeft gezet om samen fantastische projecten uit te voeren die de situatie voor kinderen in Uganda enorm verbeterd. Als het aan de mensen van 'Save' zou liggen zou er al heel wat meer gedaan zijn maar we zijn nog altijd in een Afrikaans land waar begroetingen eindeloos duren (De taxichauffeur vanochtend: Goeiemorgen, heb je lekker geslapen? Hoe was je bed? Hoe was je ontbijt? Waren er veel muggen? Heb je je familie laten weten dat je hier bent? Hoe is het met hen? Hoe was je vlucht? Hoe lang ben je al in Uganda? Is dit je eerste keer in Uganda?. .... oh, je wilt ergens heen, waar wil je heen?...) waar de wegen niet gebouwd zijn op de enorme hoeveelheid auto's waardoor je elk uur van de dag vast staat in file's, en waar alle officiele instanties 'pole pole' doen.. Lekker langzaamaan dus, het is veel te warm om je druk te maken. Het is dus altijd even zoeken naar de balans, efficiënt werken en dingen gedaan krijgen zonder al te veel de westerling te zijn die binnen komt stormen om de wereld te verbeteren. Ik ga de komende weken weer genieten...