Elke dag huwelijksreis...

Van verschillende kanten krijg ik te horen dat ik nodig wat moet schrijven, en ik moet zelf ook eerlijk toegeven dat ik voor mijn doen de blog een beetje verwaarloosd heb de laatste weken. Ik vind wel dat ik wel een heel goede reden had. Ik ben van plan om maar een keer in mijn leven te trouwen dus die ene keer wil ik dan al mijn aandacht geven.

Ondertussen zijn Hartmut en ik, na een heerlijke tijd vol met familie-qualitytime, vrienden, goede gesprekken, mooie landschappen en ontelbaar veel andere zegeningen terug in Kaapstad. Terug aan het werk, terug naar het normale leven. Maar zo normaal is het natuurlijk niet, nu ik ineens geen medevrijwilligers als huisgenoot heb maar nu ik een flat deel met Hartmut… Iedere dag voelt nog een beetje als huwelijksreis.

Ik ben ondertussen ook weer begonnen met werken. Raar om van mijn roze wolk ineens weer de rauwe, harde realiteit te komen waarin de meeste van mijn cliënten leven. Mijn leven is misschien een groot feest geweest de afgelopen weken, het leven van de meeste mensen is gewoon door gegaan. Verkrachtingen, geweld, ongewenste zwangerschappen en alle bijkomende onzekerheden zullen nooit ophouden. Kerst of geen kerst, mensen hebben het zwaar. In het ziekenhuis waar we werken was een nieuwe ontwikkeling die me aan het denken zet. Wat is echt belangrijk, waar gaat het om in dit leven? Volgende week zal ik er een blog over schrijven.

Voor nu stop ik, heel veel liefs

Anneke