Wachten op niets...

Dit is een heel bijzonder blog. Dit is namelijk de eerste blog geschreven vanuit het kantoor van YFC, mijn werkplek voor het komende jaar (de komende jaren?). Ik ben ook zeer verheugd jullie eindelijk mijn adres te kunnen meedelen.  (Hint..Hint…;) )

Anneke Sikkema
4 stella road
Montague gardens 7441
Cape town south africa

Vorige week zijn we na een schitterende reis aangekomen maar het lijkt alsof ik hier al weken ben. Er is dan ook veel gebeurd. We zijn voor Hartmut op kamerjacht gegaan en hebben ontdekt dat ‘kamer’ een relatief begrip is. Het kan een donker hol zijn waar vocht langs de muren druipt en waar het enige daglicht door een klein raampje komt, waar, om het allemaal nog een beetje spookachtiger te maken een groezelig gordijntje voor hangt dat als woonplaats dient voor vele spinnen. Maar het kan ook een schone kamer met bed en wastafel in een gezellig huis zijn… of iets er tussenin. Het is niet moeilijk om te raden waar Hartmut voor gekozen heeft.

Verder ben ik twee  keer naar Home Affairs geweest, ik denk dat dit door buitenlanders een van de meest gevreesde en gehate kantoren van de stad is. Hier moet ik mijn visum krijgen. Ik heb de papieren meer dan twee maand geleden ingeleverd en verwachtte dus dat alles klaar zou zijn als ik terug zou komen uit Namibië, ze beloofden 30 dagen en zelfs met het  Afrikaanse werktempo moet 2 maanden dan haalbaar zijn. Mijn eerste poging vorige week was om te huilen, na meer dan 3 uur wachten in een warm, overvol en lawaaierig kantoor mocht ik mijn bonnetje inleveren en gingen ze op zoek naar mijn aanvraag. Na 15 minuten kwamen ze terug om te zeggen dat het nog niet klaar was en dat ik een andere keer terug moest komen omdat het kantoor nu dicht ging. Wanneer het dan wel klaar was, hoe het kwam dat het nog niet klaar was en wanneer ik terug moest komen bleken zeer moeilijke vragen te zijn. De volgende dag ondernam ik vol goede moed mijn tweede poging.  Voor acht uur was ik op het kantoor, dat al behoorlijk vol was. Ik hoefde maar 15 minuten te wachten voor ik mijn bon kon inleveren en ze op zoek gingen naar mijn aanvraag. Ik wachtte, kletste wat met de mensen op me heen, wachtte, maakte een puzzel, wachtte, probeerde systemen uit te vinden om het allemaal een beetje efficiënter te laten gaan en wachtte nog meer…. Geduld is een schone zaak lijkt het motto te zijn van de  mensen die bij Home Affairs werken want alles gaat tergend traag. Heel af en toe loopt er iemand met een gevonden aanvraag nar buiten, een naam wordt afgeroepen, de betreffende persoon moet zijn paspoort inleveren om uiteindelijk de stempel te krijgen en moet dan weer wachten. Ondertussen wordt het kantoor steeds voller en lawaaieriger en is het steeds moeilijker om je eigen naam te horen, mocht je zo gelukkig zijn dat ze die afroepen. Na 4 uur wachten werd mijn naam eindelijk afgeroepen en vertelden ze me dat mijn aanvraag nog niet klaar was… na mijn verontwaardigde protest kreeg ik een telefoonnummer waar ik naar toe kan bellen om de status van mijn aanvraag te checken, maar ik krijg er geen gehoor. En een website… die niet werkt….. Ik zal me in de loop van de week maar weer aansluiten in de rij om een dappere nieuwe poging te ondernemen…  Ik vertrouw dat ik hem krijg, ik moet gewoon een lesje geduld leren.

Jullie hoeven trouwens geen medelijden met me te hebben,  ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Het werk lijkt fantastisch! De collega’s zijn super en ik heb ook al veel leuke dingen gedaan. Nu hebben we oriëntatie week, we gaan langs bij alle projecten, ze leggen ons dingen uit over cultuur en veiligheid en we worden goed voorbereid om hier straks aan het werk te gaan. Het is goed om hier eindelijk te zijn!