Over wapperende was en moeilijke operaties...
Renée en ik hebben net heel huiselijk de was gedaan die nu vrolijk op ons balkon hangt te wapperen. De felle zon zorgt er voor dat het binnen een mum van tijd droog is, ideaal!
Ik kan me niet voorstellen dat er al weer een week voorbij is. Ik heb het hier zo goed naar mijn zin (behalve hier en daar een ik-mis-Hartmut-uitbarsting) dat de tijd vliegt. De afgelopen week heb ik veel gezien en veel geleerd. 2 dagen gynaecologische spoedgevallen. Zoals ik maandag al schreef, veel vrouwen die komen met de gevolgen van een illegaal uitgevoerde abortus. De rest van de week hebben we op antenatal gestaan. Dat is de afdeling waar zwangere moeders komen om hun zwangerschap te laten controleren. In sneltreinvaart weliswaar. De gang zit zo vol dat je geen tijd hebt om de moeders uitgebreid de tijd te geven zoals we gewend waren vanuit België. Tong uitsteken, niet té bleek dus geen medicijnen voor anemie. De borsten voelen normaal, de buik is van normale grote voor de duur van de zwangerschap, de baby beweegt, luisteren naar de harttoontjes met een pinard, ik hoor ze dus het zal wel goed zijn, en de volgende moeder staat al weer half ontkleed in de onderzoekkamer. Privacy is ver te zoeken. Maar het lijkt de moeders niet te hinderen, ze zijn veel te blij met de gratis aangeboden controle en de gratis medicijnen.
Gisteren hebben we de hele dag op de operatiezaal gestaan, leerzaam en tragisch. Een vrouw van 24 die haar baarmoeder verloor na de uitvoering van een illegale abortus. Deze baby heeft niet mogen leven, maar hierdoor zal ze nu nooit meer leven kunnen geven aan een kindje. Er kwamen heel wat dingen voorbij die ik eigenlijk alleen kende uit de boeken. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een molazwangerschap, een fibroom ter grote van een baby.... interessant!
Shockerend is het gebrek aan materiaal, met drie operatiekamer in gebruik en maar een aspiratiemachine waren we er bijna getuige van hoe iemand stikte in haar eigen overgeefsel. Het leven lijkt ook minder waard, de anesthesist merkte droogjes op dat we het leven van de betrokken patiënt aan het riskeren waren en ging verder met wat hij aan het doen was.
Die houding kom je trouwens vaker tegen, geneeskundestudenten zijn blij dat ze in Mulago werken, dan kan je mooi ‘oefenen’ op patiënten. Nog nooit een operatie gedaan? Dat maakt toch niet uit, je oefent er maar rustig op los met deze patiënt. Ik hoop dat deze houding mij niet laks gaat maken, dat ik altijd respect voor de patiënten houd, nooit de privacy uit het oog verlies en zo weinig mogelijk inlever op het gebied van hygiëne.
In de avonden heb ik gelukkig ook tijd voor ontspanning. Bij ons hostel zitten altijd wel mensen buiten, dus er is altijd wel iemand voor een babbel. Gisteravond ben ik met een jongen die hier ook woont Kampala in geweest, leuk om ook die kant van het leven hier te zien! We hebben bij Ugandese verloskundestudenten gegeten die ons verwenden met een heerlijke traditionele maaltijd. Vanavond gaat een Liberiaanse huisgenoot voor ons koken, ik ben benieuwd hoe dat smaakt. Binnenkort zullen we dus wel aan de beurt zijn om echte hutspot te maken...
Mijn broertje vond dat ik een bevallingen-aftel-kalender op mijn blog moest maken zodat jullie mee kunnen leven. Voor mijn opleiding moet ik namelijk 40 bevallingen zelfstandig gedaan hebben voor ik mezelf een vroedvrouw mag noemen. De stand is nu 20/40.. ik ben halverwege en sta de komende 4 weken constant op de verloskamer, als ik er iedere dag een doe heb ik mijn 40 bevallingen, ik hou jullie op de hoogte!
Liefs Anneke
PS: Op de foto zie je onze straat en ons hostel.
