Machteloosheid en hoop..
Mirjam, een meisje van nog geen twintig, zwanger en ten einde raad. Wat moet ze met een kind als ze nog niet eens een opleiding af heeft. Wat moet ze met een kind als ze nog niet eens geld heeft om voor zichzelf genoeg eten te kopen. Wat moet ze met een kind als de vader is weggelopen, als ze eigenlijk niet eens weet wie de vader is?
Ik ben in principe tegen abortus, is het dan raar om te overwegen voor de legalisering van abortus te zijn? Meisjes in wanhopige situaties doen het toch wel. De schande en de last die een zwangerschap en de opvoeding van een kind met zich meebrengen zijn te zwaar om te dragen. Een abortus lijkt de gemakkelijkste oplossing. In elke sloppenwijk bevind zich wel een illegale kliniek, soms met medisch materiaal, maar vaak gewoon met een medicijnman die met hulp van haken, naalden en wat traditionele medicijnen je binnen een paar minuten van je zwangerschap afhelpt. De wereld ligt weer voor je open en je kan doorgaan alsof er niets gebeurd is. Het verhaal wordt anders als je hoort dat complicaties van een illegaal uitgevoerde abortus een van de grootste doodsoorzaken van vrouwen in ontwikkelingslanden is. Vandaag heb ik meegekeken op de afdeling voor gynaecologische noodgevallen. De meeste vrouwen kwamen daar na aanleiding van een abortus, in sommige gevallen een spontane miskraam maar in de meeste gevallen een mislukte abortus provocatus. Als daar niets aan gebeurd kan de vrouw vergroeiingen krijgen in haar baarmoeder waardoor ze voor de rest van haar leven onvruchtbaar is. In de ergste gevallen krijgt ze een een infectie, die zonder behandeling gemakkelijk overgaat in een dodelijke infectie.
Is het dan niet beter als ze voor hun abortus naar een ziekenhuis hadden kunnen gaan, waar het op een (min of meer) steriele, gecontroleerde manier had kunnen gebeuren? Ik weet het niet, ik vind het moeilijk. Dat abortus moord is blijft voor mij als een paal boven water staan. Maar het meisje dat na een verkrachting zwanger is en daardoor nog steeds herinnerd wordt aan de afschuwelijke vernedering waarvan ze het slachtoffer geworden is en daarom niet zwanger wil zijn snap ik ook...Medische ethiek is nooit zwart wit, antwoorden die toepasbaar zijn voor alle situaties bestaan niet. Ieder verhaal moet apart bekeken worden.
Mirjam kon de last van haar zwangerschap niet aan. Vandaag kwam ik haar tegen in het ziekenhuis. Ze was naar een illegale abortuskliniek geweest waar ze de weeën hadden opgewekt. Dit ging echter niet helemaal goed. Met ontzettende pijn is ze naar het ziekenhuis gegaan waar ze is bevallen van een tweeling. Twee mooie kleine meisjes, alles er op en er aan maar met hun 20 weken te klein om te leven. Ik kwam binnen toen ze net geboren waren, Mirjam lag huilend van de pijn en de emoties in bed, de tweeling in doeken gewikkeld aan haar voeteneind. Met tranen in mijn ogen bekeek ik de meisjes, de kleine adertjes tekenden fel af onder hun dunne huidje. Het ene meisje was was al overleden, de andere maakte mij aan het schrikken door naar adem te happen. Een gevecht van leven en dood dat ze gedoemd was te verliezen. Ik wilde wel iets doen maar kon niets anders dan toekijken hoe dit meisje het moest opgeven. 20 weken is te jong, zelf in een westers ziekenhuis had ze het niet gered.
Had het voorkomen kunnen worden met voorlichting en gratis voorbehoedsmiddelen? Is er een oplossing? Of moeten we accepteren dat dit soort problemen altijd blijven bestaan zolang het kwaad in de wereld is.. Accepteren wil ik wel, maar opgeven niet.. Ik zal blijven werken om de mensen te vertellen over de hoop die God wil geven. Hoop op een beter leven, een wereld waar kleine meisjes wel recht van leven krijgen, een wereld waar we niet machteloos hoeven toekijken bij rampen maar waar we het leven vieren zoals het bedoeld is.
Ik ben in principe tegen abortus, is het dan raar om te overwegen voor de legalisering van abortus te zijn? Meisjes in wanhopige situaties doen het toch wel. De schande en de last die een zwangerschap en de opvoeding van een kind met zich meebrengen zijn te zwaar om te dragen. Een abortus lijkt de gemakkelijkste oplossing. In elke sloppenwijk bevind zich wel een illegale kliniek, soms met medisch materiaal, maar vaak gewoon met een medicijnman die met hulp van haken, naalden en wat traditionele medicijnen je binnen een paar minuten van je zwangerschap afhelpt. De wereld ligt weer voor je open en je kan doorgaan alsof er niets gebeurd is. Het verhaal wordt anders als je hoort dat complicaties van een illegaal uitgevoerde abortus een van de grootste doodsoorzaken van vrouwen in ontwikkelingslanden is. Vandaag heb ik meegekeken op de afdeling voor gynaecologische noodgevallen. De meeste vrouwen kwamen daar na aanleiding van een abortus, in sommige gevallen een spontane miskraam maar in de meeste gevallen een mislukte abortus provocatus. Als daar niets aan gebeurd kan de vrouw vergroeiingen krijgen in haar baarmoeder waardoor ze voor de rest van haar leven onvruchtbaar is. In de ergste gevallen krijgt ze een een infectie, die zonder behandeling gemakkelijk overgaat in een dodelijke infectie.
Is het dan niet beter als ze voor hun abortus naar een ziekenhuis hadden kunnen gaan, waar het op een (min of meer) steriele, gecontroleerde manier had kunnen gebeuren? Ik weet het niet, ik vind het moeilijk. Dat abortus moord is blijft voor mij als een paal boven water staan. Maar het meisje dat na een verkrachting zwanger is en daardoor nog steeds herinnerd wordt aan de afschuwelijke vernedering waarvan ze het slachtoffer geworden is en daarom niet zwanger wil zijn snap ik ook...Medische ethiek is nooit zwart wit, antwoorden die toepasbaar zijn voor alle situaties bestaan niet. Ieder verhaal moet apart bekeken worden.
Mirjam kon de last van haar zwangerschap niet aan. Vandaag kwam ik haar tegen in het ziekenhuis. Ze was naar een illegale abortuskliniek geweest waar ze de weeën hadden opgewekt. Dit ging echter niet helemaal goed. Met ontzettende pijn is ze naar het ziekenhuis gegaan waar ze is bevallen van een tweeling. Twee mooie kleine meisjes, alles er op en er aan maar met hun 20 weken te klein om te leven. Ik kwam binnen toen ze net geboren waren, Mirjam lag huilend van de pijn en de emoties in bed, de tweeling in doeken gewikkeld aan haar voeteneind. Met tranen in mijn ogen bekeek ik de meisjes, de kleine adertjes tekenden fel af onder hun dunne huidje. Het ene meisje was was al overleden, de andere maakte mij aan het schrikken door naar adem te happen. Een gevecht van leven en dood dat ze gedoemd was te verliezen. Ik wilde wel iets doen maar kon niets anders dan toekijken hoe dit meisje het moest opgeven. 20 weken is te jong, zelf in een westers ziekenhuis had ze het niet gered.
Had het voorkomen kunnen worden met voorlichting en gratis voorbehoedsmiddelen? Is er een oplossing? Of moeten we accepteren dat dit soort problemen altijd blijven bestaan zolang het kwaad in de wereld is.. Accepteren wil ik wel, maar opgeven niet.. Ik zal blijven werken om de mensen te vertellen over de hoop die God wil geven. Hoop op een beter leven, een wereld waar kleine meisjes wel recht van leven krijgen, een wereld waar we niet machteloos hoeven toekijken bij rampen maar waar we het leven vieren zoals het bedoeld is.
