Het leven in een Metropool...

Deze keer een blog vanuit Nairobi. Gisteren heb ik de lange, hobbelige maar o zo mooie busrit opnieuw gedaan maar nu in omgekeerde volgorde. Van Kisumu naar Nairobi. Het was raar om weg te gaan uit Kisumu en de meeste mensen waren nogal wantrouwend en bang dat ik niet terug zou komen. Ze konden zich niet voorstellen dat ik werken in de grote, drukke stad prefereerde boven werken in het rustige Kisumu. Ik weet het ook nog niet wat ik het liefste doe maar ik kijk er enorm naar uit om kennis te maken met het werk en de cultuur hier om op deze manier nog beter te weten wat ik graag doe en waar God mij wil hebben.
Nairobi lijkt in niets op Kisumu, behalve dat de mensen ook zwart zijn en de Keniaanse vlag in beide steden wappert. De mensen uit Kisumu zijn trots op hun stad en vinden het een echte metropool. Dat komt vooral omdat ze niet veel hebben om mee te vergelijken. De mensen uit Nairobi lachen schamper om de trots van de Luo’s want vergeleken met Nairobi is Kisumu een uitgestorven provinciestadje. Sommige delen van Nairobi zou de vergelijken met een westerse stad prima doorstaan, niks geen Afrikaanse rust en landelijkheid. Maar hoge kantoren en flatgebouwen, wegen met rokende auto’s en geïrriteerd getoeter vanwege de files en zakenmensen die gehaast rondlopen met een mobieltje dat aan hun oor vastgelijmd lijkt te zijn. Daarnaast heb je ook de talloze bedelaars, straatkinderen, wegen met gaten, enorme sloppenwijken en stervende Aids-patiënten.
In Kisumu wonen bijna alleen maar mensen van de Luo-stam terwijl Nairobi mensen uit alle hoeken van het land aantrekt. Dit levert een interessante mengeling van de 42 stammen op en heeft een heel eigen cultuur als resultaat. Daarnaast wonen hier enorm veel mensen uit bijna alle landen van de wereld. Een blanke is hier dan ook niet zo bijzonder en de mensen rennen niet als gekken op je af om je te groeten zodra je je gezicht ergens laat zien.
Ik vind het wel fijn om tijdelijk van mijn celebratiestatus verlost te zijn. Aandacht is best leuk maar ik ben er niet voor gemaakt om altijd en overal in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Op de foto zie je Kibera, ik heb deze foto vorig jaar gemaakt en de komende weken zal ik veel in deze sloppenwijk werken. Kibera is het trieste resultaat van de magneetwerking van Nairobi. Mensen uit alle winstreken trekken naar de grote stad in de hoop op een baan en een betere toekomst maar banen zijn schaars en geld is er te weinig. Mensen eindigen in Kibera, of in een van de andere sloppenwijken in een golfplatenhuisje waarvoor ze meer huur moeten betalen dan voor een compleet huis in het dorp waar ze vandaan komen. 1,4 miljoen mensen zo dicht op elkaar gepakt verhinderd dat er een degelijke ontwikkeling van infrastructuur of sanitaire voorzieningen kan plaatsvinden en hierdoor is het voor infectieziekten een waar paradijs. Maar ondanks de trieste omstandigheden is het een levendige plaats waar de mensen lachen, de muziek van alle kanten klinkt en ieder vrij hoekje is omgetoverd in een kleurrijk winkeltje waar je alles kan kopen wat nodig is om in leven te blijven.
Ik kijk er naar uit om mijn steentje bij te dragen aan de verbetering van de levensomstandigheden in deze plaats!

Liefs Anneke

PS: Mijn zus is vandaag jarig en net zo oud (of jong) als ik, gefeliciteerd Hester!