Een bloederige glimlach....
Eindelijk weer een verhaal uit Nairobi. Ik ben de afgelopen dagen zo druk geweest dat ik alleen maar tijd heb gehad om te werken, te eten en te slapen. Bovendien heb ik, hier in Nairobi minder gemakkelijk toegang tot het internet. Hoe dan ook, nu heb ik het wel en ik heb tijd om een nieuwe blog te schrijven.
Ik heb een fantastische week gehad, ik heb in Kibera gewerkt in een medisch kamp.
Een Amerikaans team van dokters, verpleegkundigen, apothekers en tandartsen gaven de mensen gratis medische zorg. Dit was natuurlijk een kamp naar mijn hart en toen ik hoorde dat ik hieraan mee mocht werken werd ik gelijk enthousiast.
Gratis medische zorg is zeldzaam en veel mensen grepen dan ook de kans om eindelijk een wond te laten behandelen of die kies die al zo lang pijn deed te laten trekken. Vanaf zes uur ’s ochtends stonden ze in de rij om er zeker van te zijn dat ze die dag behandeld werden behandeld en ik heb me verbaasd over het geduld van de mensen. Vaak moesten ze uren wachten maar er was niemand die begon te klagen of boos werd. Dat heb ik op stages wel eens heel anders meegemaakt terwijl de wachttijden in europa aanzienlijk korter zijn.
De mensen werden gecheckt door een verpleegkundige, de belangrijkste klacht werd behandeld door een arts, soms voerden ze zelfs kleine operaties uit en als ze klaar waren kregen ze gratis de nodige medicijnen mee van de apotheek. De behandeling was belangrijk maar wat ik vooral geleerd heb de afgelopen dagen is dat een glimlach, een schouderklopje of en bemoedigend woord veel meer doet. Het feit dat je er bent en aandacht en liefde aan mensen geeft is al voldoende voor de meeste mensen.
Ik ben vooral druk geweest met ‘Community health education’. De mensen aan het wachten waren op hun behandeling les geven over de preventie van ziekten. Het team noemde mij op een gegeven moment het diarreemeisje, wat een heel goede samenvatting is van waar ik het de hele dag over had. Dit is echter heel belangrijk, 80% van alle mensen die naar het ziekenhuis gaan in Nairobi gaan omdat ze een probleem hebben dat is gerelateerd aan een gebrek aan schoon drinkwater. In de meeste gevallen dus diarree en uitdroging.
Naast les geven heb ik ook veel counseling gedaan. Begeleiding van vrouwen die problemen hadden met hun menstruatie, zwangerschap en andere vrouwenkwaaltjes. Erg interessant!
Op de foto zie je de tandarts in actie. Ik heb ontdekt dat ik daar niet erg goed tegen kan, bevallingen zien is geen probleem maar een tandarts die al zijn kracht gebruiken moet om tanden uit te trekken is een ander verhaal.
Een griezelanekdote als afsluiter…. Er was een oude man die al jaren zo veel problemen had met zijn tanden dat hij alleen maar pap kon eten, daarom vroeg hij of de tandarts al zijn tanden, die toch al rot en zwart waren, uit kon trekken. Dat deed de tandarts en 29 tanden later vertrok de man met een bloederige maar blije glimlach!
Liefs Anneke
