6 years with Sophie
Soof, mijn lieve
meisje,
Je zit op de
vloer. Het tapijt om je heen is bezaaid met snippers, kartonnen dozen, een
schaar, lijm en alle andere dingen die je nodig denkt te hebben voor je
project. Je bent al meer dan een uur in opperste concentratie terwijl je uit
wc-rolletjes dieren knutselt. Elke keer als er een af is kom je hem trots laten
zien, om hem vervolgens weer mee terug te nemen. Er mist toch nog een vleugel,
een staart, een pootje. Mijn lieve, perfectionistische creatieveling. Daar op
de grond, ben je in je element. Je hersenen draaien overuren, op zoek naar
oplossingen voor de problemen die je tegen komt. Af en toe pak je er een boek
bij om te controleren of je dieren er
wel levensecht uit zien. Want waar zitten de vleugels ook al weer op een
bijenlijfje? En waar zijn de ogen van een vlinder?
Als ik alles had
klaar gezet, een voorbeeld had gegeven en je gevraagd had andere dieren te
maken was je er in vijf minuten mee klaar geweest. Want zo gaat het met jou.
Jij vindt het lastig als anderen zeggen wat je moet doen, wat je moet leren,
wat je moet denken. Maar als iets je eigen idee is, uit je eigen interesse,
berg je dan maar want dan heeft je leergierighied, doorzettingsvermogen en
creativiteit geen grenzen. Daarom werkt thuisonderwijs zoals wij het doen ook
zo goed voor jou. Geen van tevoren bepaalde lessen, geen vaste volgorde van
leerstof, geen tijdsplan. Wel alle tijd voor creativiteit, onderzoek, spel en
daardoor heel veel leren. En wat ben jij het laatste jaar gegroeid. Je leest,
je schrijft je eigen verhaaltjes, je kan hele spreekbeurten houden over de
ruimte, de continenten, geologie en vooral over eenden en je kan knutselen als
de beste. In theorie wist ik al wel dat kinderen het beste leren op hun eigen
tempo, in een omgeving met heel veel spel en gestuurd door hun eigen interesse.
Maar om het voor mijn eigen ogen te zien gebeuren is een groot voorrecht en ik
ben dankbaar dat we dit samen kunnen doen. Jij bent er ook wel blij mee. Laatst
vertelde je dat je tot je 20e thuisonderwijs wil hebben. Daar moeten
we het nog maar even over hebben ;-)
Samen met jou je
verjaardag voorbereiden was al een feestje op zich. Als eerste maakte je een
draaiboek waarin per uur stond wanneer we het huis moesten versieren, de cake
moesten klaarmaken en onze feestkleren moesten aantrekken. Die strakke planning
was ook wel nodig want je hoofd stroomde over met ideeen voor spelletjes en
activiteiten. Je wilde graag dat het leuk was voor iedereen en dacht aan de
kleinste details. Van strijkkralen maakte je een zes voor op je taart, met
papier en een nietmachine maakte je party packs die je vulde met krijtjes, een
zelfgeknutseld eendje en een snoepje en in plaats van ‘pin the tail on the
donkey’ had je ‘pin the beak on the duck’ bedacht.
In deze gekke
corona tijd konden we onmogelijk de cadeautjes krijgen die we zo graag wilden
geven. Er kwam geen bezoek om dingen mee te nemen en ook de post werkt niet
meer. Ik vond dat heel zielig voor je maar jij had er geen problemen mee. In
plaats daarvan werkte je weken aan een doos met cadeautjes voor jezelf;
ingepakte tekeningen, uitgeknipte eenden en oud speelgoed dat je gewoon weer
ingepakt had. En je was oprecht dolgelukkig en tevreden toen je al die cadeaus
die je jezelf gegeven had uitpakte. Ik moest heel hard met mijn ogen knipperen
om niet in huilen uit te barsten. Later kon ik de tranen niet meer bedwingen.
Tryson vroeg wat hij voor je verjaardag moest kopen en jij zei ‘je hoeft niets
te kopen hoor, ik heb al zo veel speelgoed en ik heb echt niets nodig. Ik vind
het gewoon leuk als je er bent.’ Ben je echt nog maar zes geworden? Ik kan
leren van jouw tevredenheid en vermogen om het leven te vieren en daarbij zelf
de slingers op te hangen.
Het is niet
altijd alleen maar leuk en makkelijk met jou hoor. Onze karakters lijken op
elkaar en daarom botsen ze ook. Hoewel ik het van mezelf herken vind ik het
soms moeilijk om met je intense emoties om te gaan. Het spijt me ook als ik
niet altijd het geduld heb dat je verdient, als ik je tekort doe omdat je de
tijd nodig hebt die ik he niet altijd geef. Moeder zijn is niet niets, dat heb
ik wel geleerd in de afgelopen 6 jaar. Het is uitdagender en moeilijker dan ik
had verwacht. Nog nooit heb ik zo vaak aan mezelf getwijfeld, nog nooit heb ik
zo vaak gedacht dat alle anderen iets beter kunnen dan ik. Nog nooit eerder
werd ik gedwongen om te groeien, zonder weg te kunnen rennen of even pauze te
kunnen nemen. Maar het is ook zo intens veel mooier dan ik ooit had kunnen
hopen. Toen ik jou, zes jaar geleden, voor het eerst in mijn armen had; was ik
op slag verliefd, maar ik had geen idee hoe die liefde zou groeien en hoe die
liefde mij zou vormen. Moeder zijn van jou is een cadeautje waarvoor ik elke
dag dankbaar ben. Lief meisje, ik bid dat je altijd weet hoe geliefd je bent. Dat
je jezelf kan zien zoals wij je zien, dat je jezelf de tijd geeft die je nodig
hebt om te groeien. En vooral ook dat je altijd mag weten dat je waardevol
bent, niet omdat wij dat zeggen, maar omdat God dat zegt. Hij heeft een plan
met jou en ik kan niet wachten om te zien waar dat je allemaal nog zal brengen.
Liefs Mamma
