4 jaar met Doris

Liefste Doortje,

Je zit op de grond zoals je zo vaak doet. Je bent verdiept in je spel met paarden en een varkentje. Ik geloof dat ze allemaal samen op reis gaan, maar uiteraard komen ze allemaal problemen tegen. Je mond staat niet stil, omdat al die karakters zo veel te zeggen hebben. De zon schijnt door je blonde haren en het lijkt net of je een gouden kroon op hebt. Dat zou je wel willen, want je bent naar eigen zeggen een prinsesje. Ik kijk naar je. Ik zie je. Je bent dapper en kwetsbaar, bedachtzaam en soms heel uitbundig.

Vier jaar geleden, vlak voor je kwam, was ik bang dat mijn tweede kind het met minder liefde zou moeten doen dan mijn eerste. Wat ik voor Sophie voelde was zo groots en overweldigend dat het me onmogelijk leek als dat nog eens zou gebeuren. Maar ik had niet bang hoeven zijn. Mijn liefste Door, je veroverde razendsnel een plekje in onze harten, met je vrolijke karakter en lieve maniertjes. Wat ben je een heerlijk kind. Iedereen zou een Doortje in zijn leven kunnen gebruiken. Een zonnestraaltje dat vol levenslust en grapjes door de wereld dartelt en alles wat ze aanraakt een beetje mooier maakt. Behalve als je honger hebt, dan kunnen we beter uit de buurt blijven. En als je moe bent. Je bent gek op dutjes, al geef je dat zelf liever niet toe. Je hebt je dutjes ook nog wel nodig want anders ben je niet te genieten. Gelukkig kun je altijd en overal in slaap vallen. Maar alleen als je het zelf wil. Als je naar bed gebracht ben heb je vaak nog honderd excuses waarom je nog even weer naar beneden mag; een glaasje water, even plassen, een laatste knuffel voor het slapen gaan. Ik sta het maar toe want ik weet dat ik, als je langzaam de trap weer oploopt, vanaf elke trede een kusje toegeblazen krijg. 

Vier ben je nu. Best wel een mijlpaal. Geen baby meer, geen peuter. Maar een echte kleuter. De meeste van je leeftijdsgenootjes gaan nu naar school en je draait al helemaal mee in onze thuisschool. Je zou van mij moeten leren, maar je hebt geen idee van hoeveel ik van jou leer en nog zal leren. Je tevredenheid over wie en waar je bent is bewonderenswaardig. 'FOMO' komt in jouw leven niet voor. Je bereidheid om zelf aan de kant te stappen, zodat een ander kan schitteren is ontroerend. Vooral Sophie krijgt vaak die eer. Gisteren hadden we het over een zwemwedstrijd waar jullie in Namibië aan mee willen doen en je zei ‘Ik zou het allerblijste zijn als Sophie wint en ik tweede word’. En dat meen je ook. Je gunt je zus (bijna) alles en bent verschrikkelijk trots op wat ze doet. Wat je zelf doet en kan neem je gewoon voor lief en die bescheidenheid siert je. Maar weet je meisje, ik zie het wel en ik ben zo trots op je! Als we school doen gaat Sophie ‘von Himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt’  terwijl ze viert wat ze weet en gefrustreerd raakt over wat ze nog niet kan en ondertussen observeer jij stilletjes. Je moedigt haar aan als iets goed gaat en sust haar frustraties keer op keer door te zeggen dat ze geen ‘fixie’ maar een ‘growie’ moet zijn. En terwijl je dat doet kijk je en leer je. En ik kijk naar jou en zie je. Ik zie hoe je elke dag meer weet dan de dag ervoor, ik zie hoe je, zonder veel bombarie, ineens de cijfers kent, de letters, woordjes begint te spellen en je naam kan schrijven. 

Je bent een kampioen in argumenteren en praat ons regelmatig over de tafel. Laatst waren we aan het eten en ik vroeg waarom je alleen de pasta opat, maar niet de groenten. ‘Ik doe dat voor pappa’ zei je. ‘Want pappa wil dat ik altijd blijf zoals ik nu ben. Van proteïnen ga je groeien dus die kan ik niet eten. Ik ga alleen ‘carbs’ eten want daarvan krijg je alleen maar energie.’ En als je dan ook nog die grote blauwe ogen van je inzet is voet bij stuk houden wel heel lastig.

Als ik consequent blijf en je niet krijgt wat je graag wilde vertel je me vaak met je allerzieligste gezicht dat je nooit meer mijn vriendje wil zijn. Maar weet je meisje, ik hoef je vriendje ook niet te zijn want ik ben je moeder. Ik hou van je, ik zal je koesteren en ik zal je beschermen zo goed als ik kan, en dat betekent soms dat je niet kan krijgen wat je wil, omdat dat veiliger is of beter. Ik hou me vast aan wat ik ooit hoorde tijdens een avond over opvoeden; ‘Later is longer’. Als je nu duidelijke en liefdevolle grenzen krijgt zullen we daar later de vruchten van plukken. Ik bid dat we nog een heel lang ‘later’ samen zullen hebben. Dat ik mag zien hoe je wordt wie je bent, hoe je unieke eigenheid de wereld mooier blijft maken.

Liefs van mamma

ps: Ik had voor deze brief voor een andere foto kunnen kiezen. Eentje met de mooi gepoetste versie van jou. Maar ik koos voor deze want dit ben jij ten voeten uit; je haren wild en los, in je zelfgekozen en veel te grote jurk die altijd half van je schouders hangt. Een vastberaden blik in je ogen en een eend in je armen. Dit is de Doris waar ik van hou.