6 months with Doris
Allerliefste Doris,
Het is al weer de derde van de maand en tijd voor een nieuwe brief aan jou. 6 maanden ben je vandaag in ons leven, en ik kan me een leven zonder jou al haast niet meer voorstellen. De afgelopen maand is een volle maand geweest. We zijn teruggevlogen uit Nederland (en wat ging dat goed!) en weer gesetteld in ons leventje in Kaapstad. We hebben een hond gekregen, Lieffie, en jij vindt haar helemaal geweldig. Als je haar ziet verschijnt er een grote glimlach op je gezicht em begin je enthousiast met je armen en benen te wapperen. Lieffie is ook gek op jou, ze denkt geloof ik dat je haar puppie bent. We hebben veel gewandeld en veel leuke dingen gedaan. Het is kouder geworden omdat het bijna winter is en jij moet wennen aan de vele kleren die ik je nu aantrek.
Lieve Doris, wat ben je een heerlijk kind. Toen we alleen Sophie hadden dachten we dat alles dat Sophie deed normaal baby gedrag was. Nu zien we dat jij heel anders bent. Ik weet niet wie van jullie twee zich het meest als een normale baby gedraagt, (misschien bestaat 'DE normale baby' wel helemaal niet) maar nu je wat ouder wordt is het ontzettend leuk om de verschillen in jullie karakter steeds duidelijker naar voren te zien komen. Een goed voorbeeld is hoe jullie met jullie eerste hapjes eten omgingen. Bij Sophie werd al het eten met veel enthousiasme maar weinig behendigheid in haar mond gestopt met als resultaat dat haar haar/gezicht/kleren en de omliggende vierkante meter er uit zagen als een waar slagveld. Bij jou is dat heel anders. Als ik je zie eten kan ik niet anders dan denken aan een kameleon. De manier waarop je heel lanzaam, maar ook heel zelfverzekerd op je doel af gaat, het eten vastpakt en weer heel langzaam maar met minimaal geknoei het eten in je mond weet te stoppen lijkt precies op de trage maar vastberaden bewegingen van een kameleon.
En zo ben je niet alleen met het eten. Het lijkt nu vaak al of je alles aan het beredeneren bent, alsof je in je hoofd de opties afweegt en dan de beste kiest. Je kan jezelf echt uren vermaken en heel goed zelfstandig spelen. Wat je allemaal doet weet ik niet maar als ik je een paar speelgoedjes geef gaan ze door je handen, kijk je ernaar en lijk je in al je rust precies te weten waar je mee bezig bent. Heerlijk vind ik het om dan stiekem te kijken naar hoe jij helemaal opgaat in de details. De vredigheid die je (meestal) uitstraalt maakt ook mij kalm.
Tuurlijk, je kan ook wel eens heel boos worden. Vooral als je alleen bent, want je houdt van mensen om je heen, van gezelligheid, van knuffelen en lichaamswarmte. Je kan de laatste weken ook echt heel boos en gefrustreerd worden als Sophie weer eens besloten heeft dat je met iets anders moet spelen, als ze iets van je afpakt of zomaar iets in je handen drukt. En dan zie ik het begin van een nieuwe fase tevoorschijn komen, een fase die mij nog grijze haren gaat bezorgen, de fase waarin jullie tegelijk met hetzelfde willen spelen wat uiteraard niet kan en die nog heel wat tranen en boze woorden zal veroorzaken. Ik beloof je dat ik mijn best zal doen om ook daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Om Sophie en jou te geven wat jullie nodig hebben, of dat nu een luisterend oor is of een standje. Of dat het voor mij misschien soms ook gewoon nodig is om een beetje afstand te nemen, omdat je ruzie maken nu eenmaal ook moet leren. Ach, zo ver zijn we nog niet, op dit moment moet ik je vooral beschermen omdat je grote, overenthousiaste zus wel eens vergeet dat jij nog maar een heel klein meisje bent.
Terwijl ik vandaag aan het nadenken was over wat ik je wilde schrijven had ik de hele tijd een liedje in mijn hoofd. 'Your Song' van Elton John, en dan in het bijzonder die ene regel, misschien ken je hem wel, 'How wonderful life is, while you're in the world.' En dat was denk ik niet helemaal toevallig, je kan je niet voorstellen hoe veel mooier ons leven is sinds jij er bent. Jij, met je lieve glimlachjes waarvoor we nooit moeite hoeven doen, je rustige aanwezigheid, je observerende ogen. Jij bent zo mooi, zo onze Doris, zo uniek. Zelfs als het mogelijk zou zijn zou ik helemaal niets aan je veranderen.
