1 month with Sophie...

Allerliefste Sophie,
Ben je echt al een maand oud? Ik wil daar helemaal niet over nadenken, de tijd gaat veel te snel. Hoewel ik het grootste deel van de dag bezig ben met jou voeden, je luiers verschonen (en daarna wassen omdat we herbruikbare luiers gebruiken), je aankleden, en je troosten als je last hebt van de hik, een boertje of iets anders zou ik mijn leven al niet meer anders willen. Wat alle ouders zeggen is nu al waar, ik wil je het allerliefste houden zoals je nu bent, klein, schattig, knuffelbaar. Maar aan de andere kant, het is heerlijk om te zien hoe je steeds meer een persoontje wordt. Hoe je heldere oogjes steeds meer geïnteresseerd zijn in de wereld om je heen. Je bent ontzettend nieuwsgierig en lijkt nu al alles te willen weten. Als je al kon praten zou je ons volgens mij de hele dag vragen stellen. We krijgen vast heel wat met je te stellen, je kan nu al zo ondeugend uit je oogjes kijken!

Het is grappig om te merken dat sommige dingen echt bij jou horen, de hik bijvoorbeeld. Toen ik nog zwanger was voelde ik je een paar keer per dag in mijn buik hikken, soms wel een half uur lang. Nu je geboren bent is dat nog steeds zo, na het eten krijg je altijd de hik, iets wat je helemaal niet leuk vindt. Ik hoop voor je dat dat snel voorbij gaat.

Je hebt in je jonge leventje al heel wat gezien en gedaan, je hebt al een paspoort gekregen dat je over een paar weken zelfs al zult gaan gebruiken, we hebben samen al urenlange wandelingen gemaakt en je hebt al heel wat mensen vertederd met je schattige gezichtje. Vooral je vader en ik kunnen er niet over uit hoe mooi je bent, zelfs als je huilt kijken we verliefd naar je. Als je slaapt kunnen we uren naar je staren, en als je wakker bent vult elke beweging van jou ons met trots en blijdschap. Ik kan nog altijd niet geloven dat je ons meisje bent!

Liefs van je moeder...