Wereld vol contrasten...

De afgelopen dagen waren een wervelwind van ervaringen en ontmoetingen. Schoonheid, verdriet, echtheid, gebrokenheid en hoop volgden elkaar in sneltreinvaart op. Gisterochtend was ik bij een training die gehouden werd in een kerkje midden in de sloppenwijk Mathare. Het golfplaten gebouwtje zonder ramen en verharde vloer werd verlicht door een paar peertjes, voorzien van elektriciteit door een generator. Buiten had het geregend en de paadjes tussen de huizen waren modderig en moeilijk begaanbaar. Het open riool zorgde voor een doordringende stank.De warmte tussen de mensen was voelbaar, de getoonde interesse echt, de organisatie die de training organiseerde een lichtpuntje in een donkere omgeving. In de melk-thee die voor me ingeschonken werd werd liefdevol en goedbedoeld (maar ongevraagd) nog een extra schep suiker toegevoegd (bleh) om de gastvrijheid te tonen. Het gelach van de kinderen, die in hun gescheurde kleren buiten speelden met een zelfgemaakte plastic-zakken-bal klonk helder. Een uur later zat ik op het vliegveld bij mijn favoriete koffiehuis te wachten op mijn vlucht naar Johannesburg. De cake zag er heerlijk uit, de chai had een mooi hartje in het schuim staan. Mijn ogen gleden over de mooie kunst langs de muur, zagen de vliegtuigen die buiten af en aan kwamen gevlogen. Ik bekeek de mensen, touristen, zakenmensen, vrijwilligermeisjes. Er werd enthousiast gepraat, foto's van safari trips werden vergeleken en mijn neus snoof de heerlijke geuren op van lekker uitziende gerechten die overal om me heen geserveerd werden.

Mijn hart voelde zich verscheurd in deze wereld vol contrasten. Wie ben ik? Waar hoor ik? 

Europese Anneke, die alles eet maar smacht naar iets westers na 3 dagen ugali en sukuma wiki.

Ongeduldige Anneke, wiens hart sneller gaat kloppen als ze samen met de Kenianen in een kerk kan dansen en zingen, maar die niet het Keniaanse uithoudingsvermogen heeft om dat 5 uur lang vol te houden. 

Verwende Anneke, die overdag wel in een sloppenwijk kan rondlopen, maar zich 's avonds wel douchen wil, en liefst met warm water, om daarna in een lekker schoon bed te kruipen. 

Kokende Anneke, die het maar wat spannend vind om op een jiko met een houtskoolvuurtje matoke te maken, maar zich ook erg graag in haar eigen keuken op verfijnde franse patisserie uitleeft.

Ergens moet een tussenweg zijn. Een brug tussen twee werelden. Nu ben ik weer thuis, in een van mijn vele thuizen. Maar bij Hartmut, die het zo veel meer thuis maakt. En ik weet dat God een plan met ons heeft, ik kan mijn verscheurde hart aan hem geven. En Hij zal ons in ruil daarvoor hoop en dromen geven. Hij zal ons leren waar wij bruggen mogen bouwen....