Kabalagala... the Oegandese banana-pancake

Een berichtje van mij uit Oeganda, tot nu toe een ervaring waar waar ik wel honderduizend dingen over kan schrijven. Maar daar heb ik geen tijd voor dus ik houd het kort. Ik weet uit ervaring dat het weerzien met mensen heerlijk is maar ik wist niet zo goed wat ik me voor moest stellen van het weerzien van een land, zonder dat je bij de mensen zal zijn waar je voorheen mee was. Niet dat ik geen mensen op zal zoeken deze keer, maar daar heb ik pas in het weekend tijd voor. Het blijkt dat zelfs het weerzien met een land een feest van herkenning is. Of toch zeker als dat land Oeganda is. Toen ik aankwam op het vliegveld wist ik gelijk dat ik terug was. Terwijl ik op mijn koffer aan het wachten was viel de electriciteit namelijk uit, en het duurde behoorlijk lang voor hij weer terug was. En voor de rest? De potholes, de rokende mini busjes met veel te veel mensen, de motortaxi's waarvan de bestuurders (dit concludeer ik uit hun rijstijl) meerdere levens hebben en de onbeschrijfbaar vrolijke lach op het gezicht van alle mensen die ik tegen kom. En de kabalagala.... de Oegandese bananen pannekoek die ik, toen ik hier als student was steevast in mijn zak had om even snel wat energy te krijgen als er op de verloskamer zo veel bevallingen waren dat ik geen tijd had om mijn lunch op te eten. En nog heel veel andere dingen waar ik later over zal schrijven want nu ben ik moe en wil ik slapen....

Welterusten!