7 quick takes... from Uganda
Zeven kleine berichtjes… soms is het moeilijk om er zeven te schrijven. En dat is normaal gesproken is vast ook wel te merken aan het interesantheidsgehalte van de laatste paar takes. Maar deze keer is het gemakkelijk. Zo veel indrukken, zo veel grappige details, zo veel mensen die ik tegen kom. Het is maar goed dat ik er maar 7 schrijven mag want anders zou de blog veel te lang zijn.
- Dit weekend heb ik echt lekker genoten. Zaterdag ben ik naar Owino markt geweest. Zo’n typisch Afrikaanse markt waar alles verkocht wordt. Van tweedehands kleren tot koeienpoten, verse mango’s en radio’s. Erg leuk en kleurrijk. Maar ook een van die plekken waar je het liefst wou willen dat je een kameleon was zodat je tijdelijk even een donkere huidskleur zou kunnen aannemen. Dankzij mijn huidskleur wordt zo’n markt tripje een complete ‘leef-je-in-in-een-beroemdheid-ervaring’. Iedereen roept je, wil je aanraken, alle mannen willen met je trouwen (en dat schreeuwen ze je dan ook herhaaldelijk toe), alle vrouwen willen dat je iets bij ze koopt en alle kinderen willen je hand vasthouden. Erg grappig… voor de eerste 10 minuten...
- Ik heb het gevoel dat Oeganda wel een beetje veranderd is sinds de laatste keer. Er zijn meer auto’s, grotere auto’s, meer westerse restaurantjes en winkels, minder traditionele kleren en veel meer billboards en reclame overal. En dat is goed, een ontwikkelingsland moet ook ontwikkelen. Ik hoop alleen dat de regering de snelheid van de ontwikkeling bij kan houden. Dat er genoeg elektriciteit geproduceerd wordt om al die elektrische apparaten te laten werken, dat de wegen verbreed kunnen worden om al die auto’s relatief snel te laten rijden en dat de mensen niet verdrinken in de vloedgolf van westerse moralen en idealen maar ook nog een beetje van hun eigen cultuur en identiteit vast weten te houden.
- Vandaag (zondag) had ik afgesproken met Susan. Zij is de coördinator voor internationale studenten in Mulago, waar ik 3 jaar geleden mijn stage deed. Zij is een van de eerste personen waar mensen contact mee hebben voor een stage begint, de persoon die ze wegwijs maakt in de stad en in het ziekenhuis en degene waar je altijd naar toe kan als je problemen hebt. Het was zo leuk om haar weer te zien en te horen hoe het met haar gaat. Toen ik vertelde dat ik in Uganda met Save the Children werkte werd ze haast een beetje emotioneel. Ze is opgegroeid in een arm gezin uit een plattelandsdorpje. ‘Als Save the Children er iet geweest was had ik nooit naar school gekund. Mijn ouders konden nog geen schriftje betalen. Save the Children heeft mij en mijn broers en zussen jarenlang ondersteund zodat we onze basisschool, middelbare school en later zelfs universiteit konden doen.’Ik vind het altijd bijzonder om de ‘producten’ van hulpprojecten te zien. Het is pijnlijk om te bedenken hoe anders de wereld er uit zou zien als mensen zoals Susan geen kans gekregen hadden.
- Het hotel waar ik nu verblijf is ook een conferentie centrum . Vorige week was er een conferentie van een kerk waar heel veel gedelegeerden van dorpskerkjes uit het platteland uitgenodigd waren. Veel van hen waren nog nooit in ‘de stad’ geweest en hadden nog nooit zulke hoge gebouwen gezien. Een van hun favoriete activiteiten was dan ook de lift, zodra ze de kans kregen gebruikten ze die. Het liefst met zo veel mogelijk tegelijk. Wat ze deden? Helemaal naar boven, naar de 14e verdieping , om dan weer naar beneden zoeven,en eenmaal beneden aangekomen nog meer mensen roepen om te zeggen dat het zo leuk is in de lift. Om dan, met nóg meer mensen weer omhoog en naar beneden te gaan. En daar stond ik dan, op de 10e verdieping, als ik op het knopje duwde en de liftdeuren open gingen was de lift meestal vol met verwarde Afrikaanse dominees die niet snapten waarom hun ritje zo kort was. Meestal waren de deuren dan ook nog voor niets open gegaan omdat ik er, hoewel ik helemaal niet zo groot ben, toch echt niet bij paste.
- Nog iets grappigs wat me op viel. Heel veel mensen hebben in Uganda twee telefoons, voor de twee grote telefoonaanbieders omdat het veel goedkoper is om binnen je eigen netwerk te bellen. Daar spelen de telefoonfabrikanten handig op in, bijna alle telefoons die je kopen kan hebben ruimte voor twee verschillende simkaarten zodat je met 1 telefoon twee nummers van verschillende maatschappijen hebben kan.
- Vandaag heb ik de verloskundigen in Mulago, waar ik mijn stage gedaan heb, opgezocht. En daar wachtte me een aangename verassing. Het was echt opgeknapt. De verloskamer was verhuisd en had nu veel meer ruimte. Er was veel meer structuur aangebracht in de manier van zorg verlenen en er was een positievere samenwerking tussen dokters en verloskundigen. Dat laatste was volgens de verloskundigen te danken aan het project dat ik 3 jaar geleden heb opgezet. Het was zo leuk om alle positieve verhalen te horen en te weten dat al het harde werk toen niet voor niets geweest is.
- En dan als laatste, het werk waarvoor ik hier ben, het opzetten van een onderzoek en het trainen van verloskundigen gaat erg goed. Ik werk samen met een fantastisch team hier en ik geniet er erg van. Vorige week hebben we alles opgezet, deze week ga ik elke dag training geven. Ik heb er ontzettend veel zin aan!
