Home Affairs...

We wachten nog altijd op nieuws van Home Affairs... hoewel, wachten klinkt erg passief voor de dagelijkse telefoontjes die we plegen om onze vrienden bij Home Affairs te laten weten dat ze een beetje harder en efficienter moeten werken. Blijkbaar is de sticker toch niet klaar. Wat behoorlijk verwarrend is. Iedere keer zeggen ze wat anders aan de telefoon. De ene keer is het bijna klaar en moet het alleen nog opgestuurd worden, de volgende dag kunnen ze mijn document niet eens openen en moet het teruggestuurd worden naar het hoofdkantoor en een dag later moeten we 'over een week maar terugbellen, want nu kunnen we niets zeggen'. We staan in de startblokken. Als ze zeggen dat de sticker klaar is zit ik in de auto om hem op te halen. Ze hebben nog tot volgende week, anders gaat de reis naar hartmut's ouders niet door. Gelukkig geloven we in een God die machtiger is dan Home Affairs-mensen.

Ik ondervind nu aan den lijve wat het is als mensen je onrecht aan doen. Ik moet een boete betalen of de gevangenis in als ik het land uit ga terwijl ik niets verkeerds gedaan heb. Onrechtvaardig. Maar ik mag niet klagen, ik heb telefoons, faxen, internet en een bankrekeing met geld tot mijn beschikking. Ik heb hier veel vrienden die met me meeleven. Stel je voor dat je een vluchteling bent, dat je niet welkom bent op de plek waar je altijd woonde vanwege je kleur, je geslacht, je geloof. Dat je dan naar een ander land gaat waar het veiliger is omdat je je leven in je eigen land niet zeker bent. Je hebt geen geld, je bent alleen, je kent niemand en je spreekt de taal niet. En dan krijg je te maken met de problemen waar ik nu mee te maken heb. Dan vallen mijn problemen eigenlijk wel mee. Misschien is het goed dat ik dit nu meemaak. Zodat ik onrecht beter begrijp, de frustratie, de machteloosheid, het eeuwige wachten op hopelijk goed, maar vaak ook slecht nieuws. Ik leer hier... Maar het zal nog lang duren voor ik Zuid Afrika dankbaar ben voor deze ervaring.