Dali in Namibie...

Het afgelopen weekend hebben Hartmuts ouders ons meegenomen op een kampeertrip naar een schitterende gebied. Bij Nederlandse campings heb ik al snel het vooroordeel  dat ‘die baby van links’ me ‘s nachts wakker zal houden met zijn gehuil en de rook van de onervaren barbecueër van de overkant er voor zorgt dat mijn kleren ook naar rook stinken. In een leeg land als Namibië hoef ik daar gelukkig niet bang voor te zijn, ruimte te over en om de dichtstbijzijnde mensen te zien heb je haast een verrekijker nodig.

We zijn naar Sossusvlei geweest, dé toeristische trekpleister van Namibië en ik snap precies waarom.  Deze vlei ligt midden in de Namib-woestijn met zijn betoverende oranjerode duinen die tot de hoogste van de wereld behoren. Deze typerende rode kleur wordt veroorzaakt door ijzeroxide dat als een dun laagje om iedere korrel ligt. In de regentijd wordt de vlei gevuld met water, gevoed door de Tsaucheb-rivier die hier verdwijnt in de metershoge zandzee. Dan verandert de vlei in een meer en worden de omliggende bomen gevoed zodat de vallei een grote groene oase in het midden van de woestijn vormt. Regen is al lang niet gevallen  maar dat nam niet weg dat de groene bomen en planten een bevreemdend contrast vormden met de dorre droogte om hen heen. De Sossusvlei is niet het enige indrukwekkende natuurverschijnsel dat  veroorzaakt is door de Tsaucheb. 6o kilometer oostelijker heeft deze rivier de Sesriem-canyon in het landschap gesneden. Een 30 meter diepe canyon die op sommige plaatsen maar 2 meter breed en bijna een kilometer lang is. Zijn naam heeft een grappige oorsprong. Toen de voortrekkers langs deze plaats kwamen hadden ze uiteraard water nodig maar de canyon was zo diep dat ze zes riemen (Sesriem) aan elkaar moesten knopen voor hun emmer bij het water was. Wij troffen op deze plek geen water; alleen maar een brandende zon in een adembenemend landschap.Nóg indrukwekkender en specialer  vond ik de ‘dooie vlei’ tegenover de Sossusvlei. Ik zou geen toepasselijker naam kunnen verzinnen voor deze vallei, omringt door 300 meter hoge zandduinen,  waar eeuwenoude  kameeldoornbomen, zwartgeblakerd door de zon een surreëel  beeld vormen.  Ik verwachtte er haast  de langpotige olifanten en kromme horloges uit Dali’s schilderijen te zien. Deze kleivallei is vermoedelijk meer dan 900 jaar geleden ontstaan na een buitengewone regenval die de Tsaucheb-rivier deed overstromen. In de woestijn kwamen kleine meertjes waarin de kameeldoornbomen konden groeien. Toen het klimaat veranderde en het weer droog werd sloten de zandduinen langzaam maar zeker de vallei waardoor de weg naar de rivier werd geblokkeerd en de bomen door water tekort langzaam maar zeker dood gingen en veranderden in kale skeletten. De extreme hitte maakt de bomen zo droog dat ze niet vergaan maar juist eeuwig bewaard zullen blijven als schitterende kunstwerken uit een ver verleden. 

Namibië ie een schitterend land en ik geniet met volle teugen. Door al die mooie dingen, nieuwe ervaringen en rustgevende momenten zijn mijn batterijen volledig opgeladen en barst ik van de energie en motivatie om in Januari in Zuid-Afrika aan het werk te gaan.