Slechts een hoofdstuk...
De laatste dag in Uganda, vanzelfsprekend een dag van reflectie, heel veel gedachten maar geen woorden.
De afgelopen drie maanden zijn omgevlogen. Soms had ik het gevoel dat de tijd me door de vingers gleed zonder dat ik er grip on kon krijgen, zo snel werden de uren dagen, de dagen weken en de weken maanden. Geweldige, mooie momenten en intens trieste gebeurtenissen wisselden elkaar in snel tempo af. Ik heb geleerd dat hoop en wanhoop dicht bij elkaar liggen. Ik kon machteloos aan het bed van een stervende moeder staan, en geen oplossingen zien voor het probleem van armoede en onderontwikkeling; om een uur later enthousiast aan het werk te zijn voor mijn project; er vast van overtuigd dat er een verschil te maken is. Dat de stappen die je kan nemen welliswaar klein zijn, maar dat zelfs kleine stapjes je in de juiste richting brengen.
Ik heb ook ontzettend veel geleerd en gedaan, meer dan ik ooit had durven hopen. Ik heb mijn 40 bevallingen gehaald (het zijn er overigens 79 geworden), leren hechten, leren werken in zeer stressvolle omstandigheden en vooral leren vertrouwen in mijn kunnen als vroedvrouw. Ik heb geleerd dat je geen duur materiaal en mooie ziekenhuizen nodig hebt om goede zorg te verlenen, maar ik heb ook geleerd hoe belangrijk de aanwezigheid van de basis is. Hoe frustrerend het is om te werken als je overal naar moet zoeken, hoe belangrijk organisatie is.Ach, ik kan pagina’s volschrjven met alles wat ik geleerd heb, ik kan er uren over praten en dan nog zal ik het gevoel hebben dat ik niet volledig ben.
Naast mijn schoolwerk heb ik ook het gevoel dat ik als persoon gegroeid door de ervaringen, door alle boeiende mensen die ik ontmoet heb, door het reizen, door opnieuw een bevestiging te zien dat Afrika echt de plek is waar ik graag wil werken.
Toen ik een paar jaar geleden weg ging uit Kenia en ik het daar heel erg moeilijk had schreef een vriendin ‘Anneke, dit is alleen maar een hoofdstuk dat is afgelopen, God schrijft verder aan het boek van je leven.’
Dit zal ik altijd blijven onthouden. Uganda was een hoofstuk. Een mooi, spannend hoofdstuk dat ik in één adem uitgelezen heb. Maar hier weg gaan is niet het einde, het is slechts een onderdeel van een groter geheel. De foofdstukken die volgen gaan over afstuderen, over nieuwe wegen ingaan, over leven in Zuid Afrika. Ik kijk er naar uit om mijn boek verder te ‘lezen’!
De afgelopen drie maanden zijn omgevlogen. Soms had ik het gevoel dat de tijd me door de vingers gleed zonder dat ik er grip on kon krijgen, zo snel werden de uren dagen, de dagen weken en de weken maanden. Geweldige, mooie momenten en intens trieste gebeurtenissen wisselden elkaar in snel tempo af. Ik heb geleerd dat hoop en wanhoop dicht bij elkaar liggen. Ik kon machteloos aan het bed van een stervende moeder staan, en geen oplossingen zien voor het probleem van armoede en onderontwikkeling; om een uur later enthousiast aan het werk te zijn voor mijn project; er vast van overtuigd dat er een verschil te maken is. Dat de stappen die je kan nemen welliswaar klein zijn, maar dat zelfs kleine stapjes je in de juiste richting brengen.
Ik heb ook ontzettend veel geleerd en gedaan, meer dan ik ooit had durven hopen. Ik heb mijn 40 bevallingen gehaald (het zijn er overigens 79 geworden), leren hechten, leren werken in zeer stressvolle omstandigheden en vooral leren vertrouwen in mijn kunnen als vroedvrouw. Ik heb geleerd dat je geen duur materiaal en mooie ziekenhuizen nodig hebt om goede zorg te verlenen, maar ik heb ook geleerd hoe belangrijk de aanwezigheid van de basis is. Hoe frustrerend het is om te werken als je overal naar moet zoeken, hoe belangrijk organisatie is.Ach, ik kan pagina’s volschrjven met alles wat ik geleerd heb, ik kan er uren over praten en dan nog zal ik het gevoel hebben dat ik niet volledig ben.
Naast mijn schoolwerk heb ik ook het gevoel dat ik als persoon gegroeid door de ervaringen, door alle boeiende mensen die ik ontmoet heb, door het reizen, door opnieuw een bevestiging te zien dat Afrika echt de plek is waar ik graag wil werken.
Toen ik een paar jaar geleden weg ging uit Kenia en ik het daar heel erg moeilijk had schreef een vriendin ‘Anneke, dit is alleen maar een hoofdstuk dat is afgelopen, God schrijft verder aan het boek van je leven.’
Dit zal ik altijd blijven onthouden. Uganda was een hoofstuk. Een mooi, spannend hoofdstuk dat ik in één adem uitgelezen heb. Maar hier weg gaan is niet het einde, het is slechts een onderdeel van een groter geheel. De foofdstukken die volgen gaan over afstuderen, over nieuwe wegen ingaan, over leven in Zuid Afrika. Ik kijk er naar uit om mijn boek verder te ‘lezen’!
