Schreeuwende vrouwen en een olifantenslurf...
Zaterdagmiddag.
Ik ben net terug van een lange wandeling samen met een huisgenootje. We zijn naar een Bahá'í-tempel een eindje buiten Kampala gewandeld. De tempel was een oase van rust en orde. Een mooi schoon gebouw, wat al een uitzondering is hier, met een enorm, goed onderhouden park eromheen. Nadat we de tempel bekeken hadden en geleerd hebben over de zeer tolerante godsdienst die zich laat inspireren door zowel Mozes, Mohammed, Jezus, Buddha, Krishna en zich vooral richt op gelijkheid van elk individu en persoonlijke harmonie met 'het spirituele' hebben we heerlijk genoten van een luie zaterdagochtend in het gras.
Deze week was leuk en interessant. Ik heb gewerkt in het ziekenhuis van Kayunga, een dorpje ten noorden van Kampala. Het ziekenhuis was ruim opgezet en op elke afdeling had je niet alleen de patiënten, maar ook allemaal familieleden die zaten te picknicken op de grond tussen de bedden, een gezellige bedoening. Ruimte was overigens het enige dat in overvloed was. Het ziekenhuis kampt met een chronisch tekort aan ongeveer alles dat nodig is om goede zorg te geven. Geen medicatie, geen handschoenen, geen materiaal, en vooral geen personeel.
Mensen met een opleiding werken liever niet op het platteland omdat dat minder goed betaald. Dit zorgde ervoor dat ik na een dag ingewerkt te zijn helemaal alleen op de afdeling stond.15 moeders, een heleboel baby's en twee bevallingen managen is nog niet zo simpel. De kennis van het Engels van de meeste mensen reikte niet verder dan ' how are you?' en dat is toch niet echt genoeg om een bevalling te doen. De ene mevrouw die moest bevallen kon een klein beetje Engels dus de bevalling van de andere moeder heb ik gedaan met de vertalingshulp van de eerste moeder. Jammer dat de bevalling niet gefilmd kon worden want ik denk dat het een hilarische situatie was. Het is het daar namelijk heel normaal dat de halve familie mee komt kijken dus naast de vertalende moeder had ik nog een luid schreeuwende moeder, zus, schoonzus en tante die met allerlei advies voor de bevallende in kwestie kwamen, meestal helemaal tegenstrijdig aan wat ik vond dat de moeder moest doen. Het resultaat was een verwarde Anneke, een nog veel meer verwarde moeder en een hoop lawaai, gelukkig was het resultaat een gezonde baby en dat is waar het om gaat.
De laatste dag heb ik in de operatiezaal doorgebracht, ook een ervaring op zich. Alles kwam door elkaar, keizersnedes, besnijdenissen, darmoperaties. Een goeie diagnose van de ziekte voor je begint aan een operatie is blijkbaar een overbodige luxe. Ik vroeg een dokter wat hij ging dokter wat hij ging doen toen een patiënte binnen kwam maar hij was niet zeker . 'Het zal geen keizersnede worden want ze ziet er niet uit of er een baby in zit, maar voor de rest weet ik het niet.' In haar dossier stond dat ze cysten had aan haar eierstokken, maar hoe ze aan die diagnose kwamen is me nog niet geheel duidelijk. Toen de buik eenmaal opengesneden was kwamen de darmen gelijk naar buiten, zo dik als een olifantenslurf en helemaal genecrotiseerd. De dokter kon dus een heel andere operatie uitvoeren dan wat er gepland was. Iets wat in Europa, met alle dokters die elk gespecialiseerd zijn in een andere vierkante centimeter van het lichaam, compleet ondenkbaar is.
Wel heel leerzaam om te zien natuurlijk!
Ik vond het ontzettend leuk om in dat dorpje te werken, ik was graag langer gebleven maar ik ben aan het werk aan een motiveringsproject voor de vroedvrouwen waarvoor in in Kampala moet zijn.
De volgende keer zal ik daar meer over schrijven.
Liefs Anneke
PS: ik probeerde een foto te uploaden maar internet was zo tenenkrommend traag dat ik mijn poging maar stopgezet heb.
Ik ben net terug van een lange wandeling samen met een huisgenootje. We zijn naar een Bahá'í-tempel een eindje buiten Kampala gewandeld. De tempel was een oase van rust en orde. Een mooi schoon gebouw, wat al een uitzondering is hier, met een enorm, goed onderhouden park eromheen. Nadat we de tempel bekeken hadden en geleerd hebben over de zeer tolerante godsdienst die zich laat inspireren door zowel Mozes, Mohammed, Jezus, Buddha, Krishna en zich vooral richt op gelijkheid van elk individu en persoonlijke harmonie met 'het spirituele' hebben we heerlijk genoten van een luie zaterdagochtend in het gras.
Deze week was leuk en interessant. Ik heb gewerkt in het ziekenhuis van Kayunga, een dorpje ten noorden van Kampala. Het ziekenhuis was ruim opgezet en op elke afdeling had je niet alleen de patiënten, maar ook allemaal familieleden die zaten te picknicken op de grond tussen de bedden, een gezellige bedoening. Ruimte was overigens het enige dat in overvloed was. Het ziekenhuis kampt met een chronisch tekort aan ongeveer alles dat nodig is om goede zorg te geven. Geen medicatie, geen handschoenen, geen materiaal, en vooral geen personeel.
Mensen met een opleiding werken liever niet op het platteland omdat dat minder goed betaald. Dit zorgde ervoor dat ik na een dag ingewerkt te zijn helemaal alleen op de afdeling stond.15 moeders, een heleboel baby's en twee bevallingen managen is nog niet zo simpel. De kennis van het Engels van de meeste mensen reikte niet verder dan ' how are you?' en dat is toch niet echt genoeg om een bevalling te doen. De ene mevrouw die moest bevallen kon een klein beetje Engels dus de bevalling van de andere moeder heb ik gedaan met de vertalingshulp van de eerste moeder. Jammer dat de bevalling niet gefilmd kon worden want ik denk dat het een hilarische situatie was. Het is het daar namelijk heel normaal dat de halve familie mee komt kijken dus naast de vertalende moeder had ik nog een luid schreeuwende moeder, zus, schoonzus en tante die met allerlei advies voor de bevallende in kwestie kwamen, meestal helemaal tegenstrijdig aan wat ik vond dat de moeder moest doen. Het resultaat was een verwarde Anneke, een nog veel meer verwarde moeder en een hoop lawaai, gelukkig was het resultaat een gezonde baby en dat is waar het om gaat.
De laatste dag heb ik in de operatiezaal doorgebracht, ook een ervaring op zich. Alles kwam door elkaar, keizersnedes, besnijdenissen, darmoperaties. Een goeie diagnose van de ziekte voor je begint aan een operatie is blijkbaar een overbodige luxe. Ik vroeg een dokter wat hij ging dokter wat hij ging doen toen een patiënte binnen kwam maar hij was niet zeker . 'Het zal geen keizersnede worden want ze ziet er niet uit of er een baby in zit, maar voor de rest weet ik het niet.' In haar dossier stond dat ze cysten had aan haar eierstokken, maar hoe ze aan die diagnose kwamen is me nog niet geheel duidelijk. Toen de buik eenmaal opengesneden was kwamen de darmen gelijk naar buiten, zo dik als een olifantenslurf en helemaal genecrotiseerd. De dokter kon dus een heel andere operatie uitvoeren dan wat er gepland was. Iets wat in Europa, met alle dokters die elk gespecialiseerd zijn in een andere vierkante centimeter van het lichaam, compleet ondenkbaar is.
Wel heel leerzaam om te zien natuurlijk!
Ik vond het ontzettend leuk om in dat dorpje te werken, ik was graag langer gebleven maar ik ben aan het werk aan een motiveringsproject voor de vroedvrouwen waarvoor in in Kampala moet zijn.
De volgende keer zal ik daar meer over schrijven.
Liefs Anneke
PS: ik probeerde een foto te uploaden maar internet was zo tenenkrommend traag dat ik mijn poging maar stopgezet heb.
