Prinsesje...
Natuurlijk wilde ze wel even een boodschap doen voor haar moeder. Ze was tenslotte al bijna tien en vaak genoeg met mamma naar de markt gegaan. Ze had al honderden keren gezien hoe ze het spel van het onderhandelen over de prijs moest spelen en ze wist hoe ze slechte papaja's van goede kon onderscheiden.‘3 uien, een kool en melk’ herhaalde ze voor zichzelf om het maar niet te vergeten. Ze wilde mamma niet teleurstellen. Ze had wat extra shillings meegekregen om wat lekkers voor zichzelf te kopen. Terwijl ze naar de markt liep bedacht ze wat ze zou nemen. Een halve mango? Het was het seizoen en ze waren heerlijk zoet. Of snoepjes, die kon ze delen met haar vriendinnen. Ze kon het ook bewaren. Als ze dan vaker boodschappen mocht doen kon ze sparen voor een mooie armband of een nieuw potlood.
De markt was best ver. Als ze met mamma liep had ze altijd wat te kletsen, nu liep ze alleen. Een auto stopte naast haar. Een oudere man met een vriendelijk gezicht draaide het raampje naar beneden. ‘Zo jongedame, helemaal alleen op stap, waar ga je heen?’ Trots vertelde ze dat ze naar de markt ging. ‘Uien, melk en een kool, en iets kleins voor mezelf.’ De meneer zei dat haar moeder maar trots moest zijn op zo’n flinke dochter als haar. ‘Wil je niet meerijden? Ik moet toch die kant op, het is zo ver lopen.’ Ze dacht erover na, haar moeder zei altijd dat ze voorzichtig moest zijn met onbekenden, geen dingen aannemen en nooit zomaar meerijden. Maar deze meneer zag er zo vriendelijk uit, en de markt was nog ver. Als ze mee zou rijden zou ze er sneller zijn, en dan kon ze langer over de markt lopen, wat ze zo leuk vond. ‘Kom maar..’ moedigde de meneer haar aan. En ze bedacht zich niet meer. Ze wilde achterin de auto stappen maar de meneer gebaarde dat ze voorin mocht zitten. Een mooie, zachte stoel. Ze kon met haar benen net bij de grond. Ze had nog nooit eerder voorin een auto gezeten en ze genoot van het uitzicht. De radio stond aan, ze kende de liedjes niet maar het klonk vrolijk. De meneer vroeg haar van van alles. In welke klas ze zat, waar ze naar school ging, wat haar lievelingsvak was. Hij dacht dat zo’n leuk meisje als haar wel veel vriendinnetjes zou hebben.
Voor ze het wist waren ze bij de markt. Ze vond het jammer, het ritje was fijn. De meneer vroeg of ze niet nog even mee ging om wat te drinken in een hotel een eindje verderop, hij zou haar wel terug naar de markt brengen, en als het moest zelfs naar huis. Mamma’s waarschuwing schoot door haar hoofd en de meneer zag haar twijfelen. ‘ Je moeder heeft je zeker verteld dat je niet met vreemden mee mag gaan. Mijn naam is Charles. Zo, nu ben ik geen vreemde meer. Kom, ga toch mee, je bent zo’n leuk meisje. Als ik een dochter had zou ik willen dat ze was zoals jij. Zo’n slim, mooi meisje’. Ze glom van trots, en de meneer had gelijk, hij was nu al geen vreemde meer, ze kon best even met hem mee gaan. Als het lang duurde zou ze wel tegen mamma zeggen dat ze een vriendinnetje tegen was gekomen. En bovendien, iets gaan drinken in een hotel had ze nog nooit eerder gedaan. Charles reed een eindje verder tot ze bij een hotel waren waar ze al wel eens langs gelopen was. Het hotel had een mooi terras met veel planten en grote tropische bloemen. Charles parkeerde de auto en een beetje verlegen liep ze achter hem aan. Ze wist niet zo goed hoe ze zich moest gedragen op een plek als deze, huppelen leek haar niet gepast hoewel ze daar best zin in had. Charles gaf haar een knipoog en stak zijn hand uitnodigend naar haar uit. ‘Kom jongedame, ik wil je iets laten zien’. Hij gebaarde naar de meneer achter de balie en deze stak zijn duim op, als een teken dat het oké was. Charles kwam hier blijkbaar vaker en dat gaf haar een vertrouwd gevoel, hij wist wat hij deed. Samen liepen ze een grote trap op, erboven hing een mooie kroonluchter. De trap eindigde in een lange gang met ontelbaar veel deuren. Sommige deuren stonden open en terwijl ze er langs liepen zag ze dat meisjes er aan het schoonmaken waren. Charles stopte bij een deur en zwaaide hem open. ‘Treed binnen prinses.’ Ze giechelde.
De kamer was mooi, in het midden stond een groot bed, en er was een klein zitje en een bar. Charles deed de koelkast open, ‘ Wil je sap of liever cola?’. Ze durfde bijna niet te gaan zitten, haar kleren waren een beetje vuil en ze zou de mooie stoelen vies maken. Charles liep terug naar de deur en deed hem op slot. ‘Ik wil niet dat dieven mijn mooie prinsesje stelen.’ Weer moest ze lachen maar ineens zag ze hoe de uitdrukking in zijn gezicht veranderde. Hij keek niet meer zo vriendelijk, eerder of hij iets van haar wilde hebben. ‘Drink je cola op’. Ze gehoorzaamde hem. Ze stond nog steeds en wilde net gaan vragen of ze mocht gaan zitten toen ze zag hoe Charles zijn shirt en broek uittrok. ‘Trek je jurk uit, ik wil je bekijken’ zei hij. Ze keek hem verbijsterd aan, meende hij dat? Hij liep op haar af, pakte haar drinken uit haar hand en zette het op tafel. Hij begon aan haar jurk te frunniken. Ze begon te huilen, dit wilde ze niet. Wat was hij van plan? Hij gaf haar een klap in haar gezicht. ‘Wat had je dan gedacht, dat je dit allemaal zo maar kreeg? Hou op met huilen en trek je jurk uit.’ De klap deed pijn en maakte haar bang, ze besloot dat ze het maar beter kon luisteren en trok gedwee haar jurk uit. Nu werd Charles nog ongeduldiger. ‘Trek je ondergoed ook uit’ Maar het ging hem niet snel genoeg. Terwijl hij het zei begon hij er zelf al aan te trekken. Ze keek naar de grond, hopend dat het snel afgelopen zou zijn. Dat ze haar jurk weer aan mocht trekken. Ze zou snel naar de markt hollen, haar boodschappen doen en naar huis gaan. Dit allemaal snel vergeten. Ze was naakt en voelde zich kwetsbaarder dan ooit. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Charles al zijn kleren uit trok terwijl hij haar bekeek. Ze had nog nooit eerder een naakte man gezien en het maakte haar bang. Hij pakte haar vast, gooide haar op het bed en drukte zich tegen haar aan. Zijn handen en lippen waren overal. Ze probeerde tegen te stribbelen maar Charles was sterk. Plotseling was daar een felle pijn, ze gilde. Ze had het gevoel dat een mes haar onderbuik in tweeën sneed. Charles bewoog woest op en neer, en iedere keer had ze het gevoel verscheurd te worden.
Ineens was het afgelopen, Charles kreunde, rolde van haar af en bleef stil op het bed liggen. Ze kwam omhoog, alles deed pijn. Op het bed zag ze bloed liggen, haar bloed? Ze kon haar tranen niet bedwingen. Ze had het gevoel dat er iets kostbaars van haar afgepakt was. Charles keek haar aan met een wrange glimlach. ‘Ja meid, nu weet je het. Dit is wat mannen met vrouwen doen, wat ze altijd gedaan hebben en altijd zullen blijven doen. Je ouders doen dit, je buren doen dit, je leerkracht op school doet het. Nu weet je wat het is en ben je voorbereid. Wees me maar dankbaar dat ik je deze les geleerd heb. Nu moet je weggaan, ik wil slapen.’ Terwijl hij dit zei duwde hij haar door de deur naar buiten. Met een klap viel deze achter haar dicht. Verwarder dan ooit zakte ze door haar benen op de grond en terwijl ze daar zat met haar rug tegen de muur begon ze te huilen, ontroostbaar. Haar lichaam deed pijn en ze voelde zich vies. Als dit is wat mannen doen wilde ze nooit trouwen. Ze zou zelfs geen man meer aankijken.
Deze week vertelde ze het aan mij, het is nu meer dan 15 jaar geleden. Ze was nog altijd bang, bang voor mannen, bang om een relatie aan te gaan want dan zou ze onvermijdelijk weer door die hel van pijn, van angst, van het gevoel verscheurd te worden moeten gaan. Bang voor ziekten die Charles haar misschien gegeven had. Soms zag ze hem, een oude man. Op een dag zag ze hem hand in hand lopen met een klein meisje, haar hart brak, ze wilde alles doen om dit kleine meisje te redden van zijn grijpende handen, zijn gulzige lippen. Ze volgde de twee tot ze ineens het kleine meisje hoorde praten. ‘Opa, gaan we hierna nog even wat drinken.’ Charles had moeten lachen, ‘ Ja mijn lieverd, en daarna moeten we naar mamma, ze zal ongerust zijn.’ Zijn lach voelde als een stomp in haar maag, zijn leven was doorgegaan, zijn kinderen hadden kinderen gekregen, hij wist waarschijnlijk niet eens meer wie ze was. Terwijl hij van haar alles had afgepakt wat hij kon, haar eigenwaarde, haar moed om te dromen, haar trots. Was zij de enige geweest? Of was ze slechts een in de rij van velen? Niet meer dan een pleziertje op een vrije middag. Prinses, had hij haar genoemd, hij had gezegd dat ze mooi en slim was. Ze was boos op Charles maar vooral op zichzelf. Slimme meisjes gaan niet met vreemden mee, slimme meisjes luisteren naar hun moeder.
Dit verhaal is misschien hartverscheurend, maar helaas niet uniek. Wereldwijd verwijten miljoenen meisjes zichzelf dat ze niet naar hun moeder geluisterd te hebben. Of ze zijn het slachtoffer van het feit dat ze geen moeder hadden om hen te beschermen. Miljoenen meisjes voelen zich waardeloos, vies en gebruikt en kunnen zich nooit meer ten volle aan een man geven zonder herinnerd te worden aan het verleden. Ik sluit mijn verhalen graag af met een positieve toon, maar ik weet niets positiefs te zeggen, ik weet geen oplossingen, ik heb geen goed nieuws. We kunnen alleen maar bidden, dat God alle vrouwen beschermt en dat de mannen stoppen met het hebben van het krankzinnige idee dat vrouwen lustobjecten zijn die je kan nemen wanneer je er zin in hebt...
De markt was best ver. Als ze met mamma liep had ze altijd wat te kletsen, nu liep ze alleen. Een auto stopte naast haar. Een oudere man met een vriendelijk gezicht draaide het raampje naar beneden. ‘Zo jongedame, helemaal alleen op stap, waar ga je heen?’ Trots vertelde ze dat ze naar de markt ging. ‘Uien, melk en een kool, en iets kleins voor mezelf.’ De meneer zei dat haar moeder maar trots moest zijn op zo’n flinke dochter als haar. ‘Wil je niet meerijden? Ik moet toch die kant op, het is zo ver lopen.’ Ze dacht erover na, haar moeder zei altijd dat ze voorzichtig moest zijn met onbekenden, geen dingen aannemen en nooit zomaar meerijden. Maar deze meneer zag er zo vriendelijk uit, en de markt was nog ver. Als ze mee zou rijden zou ze er sneller zijn, en dan kon ze langer over de markt lopen, wat ze zo leuk vond. ‘Kom maar..’ moedigde de meneer haar aan. En ze bedacht zich niet meer. Ze wilde achterin de auto stappen maar de meneer gebaarde dat ze voorin mocht zitten. Een mooie, zachte stoel. Ze kon met haar benen net bij de grond. Ze had nog nooit eerder voorin een auto gezeten en ze genoot van het uitzicht. De radio stond aan, ze kende de liedjes niet maar het klonk vrolijk. De meneer vroeg haar van van alles. In welke klas ze zat, waar ze naar school ging, wat haar lievelingsvak was. Hij dacht dat zo’n leuk meisje als haar wel veel vriendinnetjes zou hebben.
Voor ze het wist waren ze bij de markt. Ze vond het jammer, het ritje was fijn. De meneer vroeg of ze niet nog even mee ging om wat te drinken in een hotel een eindje verderop, hij zou haar wel terug naar de markt brengen, en als het moest zelfs naar huis. Mamma’s waarschuwing schoot door haar hoofd en de meneer zag haar twijfelen. ‘ Je moeder heeft je zeker verteld dat je niet met vreemden mee mag gaan. Mijn naam is Charles. Zo, nu ben ik geen vreemde meer. Kom, ga toch mee, je bent zo’n leuk meisje. Als ik een dochter had zou ik willen dat ze was zoals jij. Zo’n slim, mooi meisje’. Ze glom van trots, en de meneer had gelijk, hij was nu al geen vreemde meer, ze kon best even met hem mee gaan. Als het lang duurde zou ze wel tegen mamma zeggen dat ze een vriendinnetje tegen was gekomen. En bovendien, iets gaan drinken in een hotel had ze nog nooit eerder gedaan. Charles reed een eindje verder tot ze bij een hotel waren waar ze al wel eens langs gelopen was. Het hotel had een mooi terras met veel planten en grote tropische bloemen. Charles parkeerde de auto en een beetje verlegen liep ze achter hem aan. Ze wist niet zo goed hoe ze zich moest gedragen op een plek als deze, huppelen leek haar niet gepast hoewel ze daar best zin in had. Charles gaf haar een knipoog en stak zijn hand uitnodigend naar haar uit. ‘Kom jongedame, ik wil je iets laten zien’. Hij gebaarde naar de meneer achter de balie en deze stak zijn duim op, als een teken dat het oké was. Charles kwam hier blijkbaar vaker en dat gaf haar een vertrouwd gevoel, hij wist wat hij deed. Samen liepen ze een grote trap op, erboven hing een mooie kroonluchter. De trap eindigde in een lange gang met ontelbaar veel deuren. Sommige deuren stonden open en terwijl ze er langs liepen zag ze dat meisjes er aan het schoonmaken waren. Charles stopte bij een deur en zwaaide hem open. ‘Treed binnen prinses.’ Ze giechelde.
De kamer was mooi, in het midden stond een groot bed, en er was een klein zitje en een bar. Charles deed de koelkast open, ‘ Wil je sap of liever cola?’. Ze durfde bijna niet te gaan zitten, haar kleren waren een beetje vuil en ze zou de mooie stoelen vies maken. Charles liep terug naar de deur en deed hem op slot. ‘Ik wil niet dat dieven mijn mooie prinsesje stelen.’ Weer moest ze lachen maar ineens zag ze hoe de uitdrukking in zijn gezicht veranderde. Hij keek niet meer zo vriendelijk, eerder of hij iets van haar wilde hebben. ‘Drink je cola op’. Ze gehoorzaamde hem. Ze stond nog steeds en wilde net gaan vragen of ze mocht gaan zitten toen ze zag hoe Charles zijn shirt en broek uittrok. ‘Trek je jurk uit, ik wil je bekijken’ zei hij. Ze keek hem verbijsterd aan, meende hij dat? Hij liep op haar af, pakte haar drinken uit haar hand en zette het op tafel. Hij begon aan haar jurk te frunniken. Ze begon te huilen, dit wilde ze niet. Wat was hij van plan? Hij gaf haar een klap in haar gezicht. ‘Wat had je dan gedacht, dat je dit allemaal zo maar kreeg? Hou op met huilen en trek je jurk uit.’ De klap deed pijn en maakte haar bang, ze besloot dat ze het maar beter kon luisteren en trok gedwee haar jurk uit. Nu werd Charles nog ongeduldiger. ‘Trek je ondergoed ook uit’ Maar het ging hem niet snel genoeg. Terwijl hij het zei begon hij er zelf al aan te trekken. Ze keek naar de grond, hopend dat het snel afgelopen zou zijn. Dat ze haar jurk weer aan mocht trekken. Ze zou snel naar de markt hollen, haar boodschappen doen en naar huis gaan. Dit allemaal snel vergeten. Ze was naakt en voelde zich kwetsbaarder dan ooit. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Charles al zijn kleren uit trok terwijl hij haar bekeek. Ze had nog nooit eerder een naakte man gezien en het maakte haar bang. Hij pakte haar vast, gooide haar op het bed en drukte zich tegen haar aan. Zijn handen en lippen waren overal. Ze probeerde tegen te stribbelen maar Charles was sterk. Plotseling was daar een felle pijn, ze gilde. Ze had het gevoel dat een mes haar onderbuik in tweeën sneed. Charles bewoog woest op en neer, en iedere keer had ze het gevoel verscheurd te worden.
Ineens was het afgelopen, Charles kreunde, rolde van haar af en bleef stil op het bed liggen. Ze kwam omhoog, alles deed pijn. Op het bed zag ze bloed liggen, haar bloed? Ze kon haar tranen niet bedwingen. Ze had het gevoel dat er iets kostbaars van haar afgepakt was. Charles keek haar aan met een wrange glimlach. ‘Ja meid, nu weet je het. Dit is wat mannen met vrouwen doen, wat ze altijd gedaan hebben en altijd zullen blijven doen. Je ouders doen dit, je buren doen dit, je leerkracht op school doet het. Nu weet je wat het is en ben je voorbereid. Wees me maar dankbaar dat ik je deze les geleerd heb. Nu moet je weggaan, ik wil slapen.’ Terwijl hij dit zei duwde hij haar door de deur naar buiten. Met een klap viel deze achter haar dicht. Verwarder dan ooit zakte ze door haar benen op de grond en terwijl ze daar zat met haar rug tegen de muur begon ze te huilen, ontroostbaar. Haar lichaam deed pijn en ze voelde zich vies. Als dit is wat mannen doen wilde ze nooit trouwen. Ze zou zelfs geen man meer aankijken.
Deze week vertelde ze het aan mij, het is nu meer dan 15 jaar geleden. Ze was nog altijd bang, bang voor mannen, bang om een relatie aan te gaan want dan zou ze onvermijdelijk weer door die hel van pijn, van angst, van het gevoel verscheurd te worden moeten gaan. Bang voor ziekten die Charles haar misschien gegeven had. Soms zag ze hem, een oude man. Op een dag zag ze hem hand in hand lopen met een klein meisje, haar hart brak, ze wilde alles doen om dit kleine meisje te redden van zijn grijpende handen, zijn gulzige lippen. Ze volgde de twee tot ze ineens het kleine meisje hoorde praten. ‘Opa, gaan we hierna nog even wat drinken.’ Charles had moeten lachen, ‘ Ja mijn lieverd, en daarna moeten we naar mamma, ze zal ongerust zijn.’ Zijn lach voelde als een stomp in haar maag, zijn leven was doorgegaan, zijn kinderen hadden kinderen gekregen, hij wist waarschijnlijk niet eens meer wie ze was. Terwijl hij van haar alles had afgepakt wat hij kon, haar eigenwaarde, haar moed om te dromen, haar trots. Was zij de enige geweest? Of was ze slechts een in de rij van velen? Niet meer dan een pleziertje op een vrije middag. Prinses, had hij haar genoemd, hij had gezegd dat ze mooi en slim was. Ze was boos op Charles maar vooral op zichzelf. Slimme meisjes gaan niet met vreemden mee, slimme meisjes luisteren naar hun moeder.
Dit verhaal is misschien hartverscheurend, maar helaas niet uniek. Wereldwijd verwijten miljoenen meisjes zichzelf dat ze niet naar hun moeder geluisterd te hebben. Of ze zijn het slachtoffer van het feit dat ze geen moeder hadden om hen te beschermen. Miljoenen meisjes voelen zich waardeloos, vies en gebruikt en kunnen zich nooit meer ten volle aan een man geven zonder herinnerd te worden aan het verleden. Ik sluit mijn verhalen graag af met een positieve toon, maar ik weet niets positiefs te zeggen, ik weet geen oplossingen, ik heb geen goed nieuws. We kunnen alleen maar bidden, dat God alle vrouwen beschermt en dat de mannen stoppen met het hebben van het krankzinnige idee dat vrouwen lustobjecten zijn die je kan nemen wanneer je er zin in hebt...
