Lijdzaam toekijken?
Het is al weer maandag, er is al weer een week voorbij sinds ik teruggekomen ben uit Kenia.
Normaal ben ik me nooit zo bewust van tijd, maar als ik weg ben, en mijn verblijf ergens en vooraf bepaald gegeven is dat niet langer of korter zal worden, is er iets om te tellen. Dagen, weken, maanden. Niet eens aan maand meer, nog drie weken, nog 21 dagen.
21 dagen om ten volle te genieten en veel te leren.
Het paasweekend was rustig. Lezen, film kijken, werken voor school en lekker uit eten.
Gisteren heb ik de hele dag doorgebracht met een groep van de kerk waar ik hier altijd heen ga. Het was heel erg leuk. Tijd om na te denken waarom we pasen vieren. Reflecteren op de mooie boodschap die we in de bijbel lezen. De God die ik wil dienen is niet een God van lang geleden, een God van stoffige boeken of een God van moeilijke woorden, maar een levende God die vandaag net zo actueel is als 2000 jaar geleden. Een God die van alle mensen houdt, die ons neemt zoals we zijn. Die zijn hand uitstrekt naar ons en zegt ' Kom maar bij mij, ik ben je Vader'. Een God die niet wil dat meisjes verkracht worden, een God die met tranen in zijn ogen toekijkt hoe jonge jongens hun leven moeten geven op het slagveld.
Nu ik hier ben, aan het werk met dingen die ik écht graag doe, denk ik ook veel na over hoe ik die God kan dienen. Hoe ik de talenten die Hij me gegeven heeft het beste kan inzetten. Nu, en in de toekomst. Alleen, en samen met Hartmut. Er is veel te doen in de wereld, veel onrecht, veel pijn, veel onterecht lijden. We kunnen wachten tot God dit allemaal weg neemt, we kunnen boos op hem zijn en ons afvragen waarom hij dit allemaal toelaat. We kunnen uitgebreide paasbrunchen houden, eieren eten tot we misselijk zijn en ons terugtrekken in ons eigen, veilige wereldje. Maar zijn wij niet in de wereld om met alles wat we hebben en kunnen een stukje van Gods liefde te laten zien? We kunnen meer doen dan lijdzaam toekijken!
Gisteren hoorde ik een interessante quote.. 'Some people make things happen, other people watch things happen, and some people say ' What happened?'' Ik wil bij die eerste groep horen, ik wil niet toekijken, of achteraf horen dat er iets gebeurd is. Ik wil met de dingen die ik kan, met de dingen die ik graag doe dingen laten gebeuren. Niet voor mezelf zodat ik complimentjes krijg van anderen, maar omdat ik in de mogelijkheid ben om het leven voor anderen een beetje makkelijker te maken. Omdat ik een jonge, blanke vrouw die het geluk heeft gehad een goede opleiding te kunnen krijgen.
Ik wil een instrument zijn in Gods handen, om het verschil te maken voor mensen die zelf niet over de mogelijkheden beschikken.
De komende week ben ik in Kayunga, een plaats meer naar het noorden. Ik ga daar werken in een ziekenhuis, ik ben benieuwd om te ervaren hoe het is om daar vroedvrouw te zijn en ik kijk er naar uit om weer veel te leren. Liefs Anneke
Normaal ben ik me nooit zo bewust van tijd, maar als ik weg ben, en mijn verblijf ergens en vooraf bepaald gegeven is dat niet langer of korter zal worden, is er iets om te tellen. Dagen, weken, maanden. Niet eens aan maand meer, nog drie weken, nog 21 dagen.
21 dagen om ten volle te genieten en veel te leren.
Het paasweekend was rustig. Lezen, film kijken, werken voor school en lekker uit eten.
Gisteren heb ik de hele dag doorgebracht met een groep van de kerk waar ik hier altijd heen ga. Het was heel erg leuk. Tijd om na te denken waarom we pasen vieren. Reflecteren op de mooie boodschap die we in de bijbel lezen. De God die ik wil dienen is niet een God van lang geleden, een God van stoffige boeken of een God van moeilijke woorden, maar een levende God die vandaag net zo actueel is als 2000 jaar geleden. Een God die van alle mensen houdt, die ons neemt zoals we zijn. Die zijn hand uitstrekt naar ons en zegt ' Kom maar bij mij, ik ben je Vader'. Een God die niet wil dat meisjes verkracht worden, een God die met tranen in zijn ogen toekijkt hoe jonge jongens hun leven moeten geven op het slagveld.
Nu ik hier ben, aan het werk met dingen die ik écht graag doe, denk ik ook veel na over hoe ik die God kan dienen. Hoe ik de talenten die Hij me gegeven heeft het beste kan inzetten. Nu, en in de toekomst. Alleen, en samen met Hartmut. Er is veel te doen in de wereld, veel onrecht, veel pijn, veel onterecht lijden. We kunnen wachten tot God dit allemaal weg neemt, we kunnen boos op hem zijn en ons afvragen waarom hij dit allemaal toelaat. We kunnen uitgebreide paasbrunchen houden, eieren eten tot we misselijk zijn en ons terugtrekken in ons eigen, veilige wereldje. Maar zijn wij niet in de wereld om met alles wat we hebben en kunnen een stukje van Gods liefde te laten zien? We kunnen meer doen dan lijdzaam toekijken!
Gisteren hoorde ik een interessante quote.. 'Some people make things happen, other people watch things happen, and some people say ' What happened?'' Ik wil bij die eerste groep horen, ik wil niet toekijken, of achteraf horen dat er iets gebeurd is. Ik wil met de dingen die ik kan, met de dingen die ik graag doe dingen laten gebeuren. Niet voor mezelf zodat ik complimentjes krijg van anderen, maar omdat ik in de mogelijkheid ben om het leven voor anderen een beetje makkelijker te maken. Omdat ik een jonge, blanke vrouw die het geluk heeft gehad een goede opleiding te kunnen krijgen.
Ik wil een instrument zijn in Gods handen, om het verschil te maken voor mensen die zelf niet over de mogelijkheden beschikken.
De komende week ben ik in Kayunga, een plaats meer naar het noorden. Ik ga daar werken in een ziekenhuis, ik ben benieuwd om te ervaren hoe het is om daar vroedvrouw te zijn en ik kijk er naar uit om weer veel te leren. Liefs Anneke
