De zwaarste bevalling...
De zwaarste ‘bevalling’ die ik hier in Uganda gedaan heb was er een zonder bloed, zonder moeder en zonder baby. Maar wel een met een heleboel eten, blije gezichten en dankbare vroedvrouwen. Gisteren was lancering van ‘Midwifes Empowered!’, in de vorm van een lunch voor alle vroedvrouwen. Een lunch die me heel wat bloed, zweet en tranen gekost heeft. Een van de erfenissen van het Britse tijdperk is een zeer grote liefde en trouw aan protocollen en tradities. Het is ondenkbaar om een lunch plaats te laten vinden zonder ceremoniemeester die alles aan elkaar praat, uiteraard kan de directeur niet spreken voor een lagergeplaatste gesproken heeft en een ‘high table’ voor de belangrijke gasten zonder imposant bloemstuk betekent bij voorbaat een mislukte lunch.
Uiteraard was efficiënt denkende Anneke hier niet op voorbereid. Culturele verschillen blijken soms groter dan ze in eerste instantie lijken en ik denk dat ik heel wat mensen beledigt had als ik het in een zakelijke Europese stijl gedaan had. Gelukkig kreeg ik bij de voorbereidingen hulp van een paar dokters die me in razendsnel tempo hebben opgeleid tot feestprotocollen- deskundige, hoewel ik ze tijdens de ellenlange vergaderingen vaak tot wanhoop gedreven moet hebben. De Ugandezen verloren zichzelf graag in oeverloze discussies over de kleur van de bloemen, de vorm van de strikken en andere minieme details terwijl ik liever zag dat we praten over de dingen die er mijns inziens écht toe deden. Zij konden echt niet inzien waarom ik het zo belangrijk vond om tijd te steken in het praten over de inhoud van de verschillende speeches; praten om het praten is belangrijker dan de boodschap. En dat hebben we geweten, tijdens de lunch waren de speeches zo saai en langdradig dat ik mijn gedachten er echt niet bij kon houden, terwijl de vroedvrouwen me na afloop bedankten voor de geweldige sprekers die ik uitgenodigd had, ‘het was allemaal zo mooi en inspirerend.’
En daar ging het om, de vroedvrouwen vertelden me dat ze zich nog nooit zo gewaardeerd gevoeld hadden. Door de speeches voelden ze zich enorm bemoedigd en ze hebben hernieuwde energie om aan het werk te gaan. De dokters die gekomen waren zeiden dat ze blij waren om eens op een andere manier met de vroedvrouwen te praten,, journalisten van tv en de krant waren van de partij en iedereen was blij.
Nu hoop ik dat het eigenlijke project net zo goed zal gaan als de lancering. Aan enthousiasme vanuit het ziekenhuis zal het in ieder geval niet liggen, ik hoop dat ze dat enthousiasme vasthouden. Ik heb in ieder geval genoten, niet zozeer van de speeches, hoewel ik blij was met de moed om te gaan voor verandering die hier in doorklonk, maar vooral om alle blije gezichten, om de belofte van het begin van iets moois.
Nu de lunch geweest is komt het vertrek ineens angstaanjagend dichtbij, nog 4 dagen. Nog 4 nachtjes wakker worden van de gebedsoproep van de moskee, nog 4 dagen alleen koud water uit de douche, nog 4 dagen afvragen of je matoke of rijst wilt eten, nog 4 dagen de aandacht van alle mannen als je over straat loopt... Ik zal het missen, niet die mannen, de aandacht van Hartmut is genoeg, maar alle andere dingen.... ik moet er nog niet teveel aan denken.. ik zal maar gewoon 4 dagen intens genieten!
