Aan alles komt een eind...
Mijn (voorlopig) laatste blog uit Kenia…. Ik kan nog niet echt wennen aan het idee dat ik morgenochtend in het vliegtuig zit op weg naar Europa. Vandaag de laatste boodschappen doen, kruiden om thuis Keniaans te kunnen koken, thee met die typische smaak van Kenia om aanvallen van heimwee tegen te gaan.. of misschien juist te verergeren…
Een geluk is dat ik niet meer naar alle chaotische toeristenmarktjes hoef om handgesneden olifanten en andere Afrika-prularia te kopen. Mijn familie maak ik er niet meer blij mee, ik denk trouwens dat ik ze er nooit echt blij mee gemaakt heb. En zelf ben ik er ook niet helemaal weg van.
Gisteren heb ik nog een leuke dag gehad. Ik ben naar Kijabe bij een missieziekenhuis geweest. Een paar weken geleden had ik in Nairobi bij toeval een onderzoeker ontmoet die daar werkte en hij was zo enthousiast over het ziekenhuis dat hij me uitnodigde om te gaan kijken. In tegenstelling tot bijna alle andere ziekenhuizen was er, op het eerste gezicht, geen corruptie en de verpleegsters en dokters leken echt toegewijd aan hun werk en de patiënten. Een verademing om te zien. Simon, de onderzoeker was bezig met het opstarten van een onderzoek. Hij en zijn collega’s willen uitzoeken wat de hulp is die moeders krijgen van de traditionele vroedvrouwen en hoe dit verschilt van de hulp die moeders krijgen in het ziekenhuis. Op basis van de uitkomst hiervan willen ze een training starten voor lokale vroedvrouwen zodat ook de moeders die ver van een ziekenhuis wonen zo goed mogelijke zorg krijgen. Superinteressant voor mij natuurlijk, want dat is precies waar ik mee bezig ben, uitzoeken wat de lokale vroedvrouwen doen om hen zo goed mogelijk te kunnen trainen.
Ik hoop dat de overheid hen niet in de weg gaat staan maar heb zal helpen bij alles wat ze doen.
Nog even een goed bericht als afsluiter. Nadat ik een vergaderingen heb gehad met overheidsmensen van het ministerie van volksgezondheid heb ik ze kunnen overtuigen dat ze de lokale, ongetrainde illegale vroedvrouwen beter niet wegjagen, zoals ze nu doen, maar dat ze ze beter kunnen ondersteunen met onderwijs. De vroedvrouwen in Ombeyi, waar ik het meest mee gewerkt heb, gaan nu door de overheid getraind worden zodat ze een certificaat krijgen en legaal kunnen werken. Op deze manier kunnen de vrouwen die te ver van het ziekenhuis wonen of voor wie het ziekenhuis te duur is toch kwaliteitszorg krijgen.
Een geluk is dat ik niet meer naar alle chaotische toeristenmarktjes hoef om handgesneden olifanten en andere Afrika-prularia te kopen. Mijn familie maak ik er niet meer blij mee, ik denk trouwens dat ik ze er nooit echt blij mee gemaakt heb. En zelf ben ik er ook niet helemaal weg van.
Gisteren heb ik nog een leuke dag gehad. Ik ben naar Kijabe bij een missieziekenhuis geweest. Een paar weken geleden had ik in Nairobi bij toeval een onderzoeker ontmoet die daar werkte en hij was zo enthousiast over het ziekenhuis dat hij me uitnodigde om te gaan kijken. In tegenstelling tot bijna alle andere ziekenhuizen was er, op het eerste gezicht, geen corruptie en de verpleegsters en dokters leken echt toegewijd aan hun werk en de patiënten. Een verademing om te zien. Simon, de onderzoeker was bezig met het opstarten van een onderzoek. Hij en zijn collega’s willen uitzoeken wat de hulp is die moeders krijgen van de traditionele vroedvrouwen en hoe dit verschilt van de hulp die moeders krijgen in het ziekenhuis. Op basis van de uitkomst hiervan willen ze een training starten voor lokale vroedvrouwen zodat ook de moeders die ver van een ziekenhuis wonen zo goed mogelijke zorg krijgen. Superinteressant voor mij natuurlijk, want dat is precies waar ik mee bezig ben, uitzoeken wat de lokale vroedvrouwen doen om hen zo goed mogelijk te kunnen trainen.
Ik hoop dat de overheid hen niet in de weg gaat staan maar heb zal helpen bij alles wat ze doen.
Nog even een goed bericht als afsluiter. Nadat ik een vergaderingen heb gehad met overheidsmensen van het ministerie van volksgezondheid heb ik ze kunnen overtuigen dat ze de lokale, ongetrainde illegale vroedvrouwen beter niet wegjagen, zoals ze nu doen, maar dat ze ze beter kunnen ondersteunen met onderwijs. De vroedvrouwen in Ombeyi, waar ik het meest mee gewerkt heb, gaan nu door de overheid getraind worden zodat ze een certificaat krijgen en legaal kunnen werken. Op deze manier kunnen de vrouwen die te ver van het ziekenhuis wonen of voor wie het ziekenhuis te duur is toch kwaliteitszorg krijgen.
