7 quick takes...

1. Dit weekend waren we uitgenodigd op een bruiloft. Normaal gesproken vind ik bruiloften al bijzonder maar deze was extra speciaal. Vorig jaar in Januari had hij haar ten huwelijk gevraagd en een week daarna werd ze heel erg ziek, het was de vraag of ze ooit weer beter zou worden of zelfs in leven zou blijven. Nu, meer dan een jaar later is ze weer helemaal beter en gelukkig getrouwd. De trouwbelofte ‘in gezondheid en ziekte’ maakte de halve kerk aan het huilen. We hopen op heel veel jaren gezondheid voor het gelukkige paar.
2. Het lijkt er op dat de winter nu echt hier is. In Kaapstad betekend dat niet dat het erg koud is, maar wel dat het heel regent. En Kaapstad regen lijkt nooit alleen van boven te komen, maar vanuit alle verschillende richtingen. Arme Hartmut, elke ochtend pakt hij zich helemaal in om op zijn motor naar het werk te gaan zodat ik de auto kan gebruiken.
3. Zaterdagochtend ging ik met een vriendin wielrennen en daarna heel oude-dames-achtig thee drinken in een rozentuin. Het was een prachtig plekje en ik ben blij dat ze me heeft laten zien waar het was, op nog geen 5 minuten rijden van ons huis zat ik in een prachtige pluk tuin, die uitkeek over de Constantia Vallei met al haar wijngaarden… Kaapstad heeft veel verassingen.
4. Ik ben blij dat we in ons nieuwe huis veel plek hebben om mensen uit te nodigen en vooral Hartmut maakt daar dankbaar gebruik van. Gisteren hadden we plotseling 5 jongens over de vloer die pannenkoeken kwamen eten. Erg gezellig. Onze conclusie is wel dat jongens makkelijker te porren zijn voor een spontane lunch dan meisjes. Zou dat komen omdat jongens hun eten minder van tevoren plannen en een gratis lunch dus altijd goed uitkomt? Of misschien heb ik gewoon niet zo veel vriendinnen en heeft Hartmut heel veel vrienden.
5. Vanmiddag komt de printer met proefdrukken voor de lessenserie voor verloskundigen waar ik aan meegeschreven heb. Zo spannend om het straks in het echt te zien!
6. Afgelopen Donderdag waren we weer in de gevangenis voor een gebedswandeling. De organisatie die dat organiseert krijgt steeds meer respect van het bestuur van de gevangenis en waar we voorheen om de cellenblokken heen liepen mogen we nu naar binnen. Dit maakt het nog indringender. Je kan horen wat de gevangenen zeggen, oogcontact hebben, je ziet nu elke gevangene als een individu die hulp en gebed nodig heeft. Het is hartverscheurend om de kilte in de ogen van sommigen te zien, alsof er geen licht meer is. Afgestompt door een levenslang gebrek aan liefde en menselijke warmte. Anderen zijn wanhopig om een glimlach op te vangen, of een klein persoonlijk woord ter bemoediging te krijgen. Het meest tragische vind ik dat iedere oudere man die met ons mee is als ‘pa’ aangesproken wordt. 95% van alle gevangenen in Kaapstad heeft nooit een positief mannelijk rolmodel gehad, een man die voor 5 minuten hun leven binnen komt wandelen met een glimlach en een gebed is voor sommigen het beste wat ze ooit gehad hebben.
7. Ik ga dit jaar weer naar Madagaskar in July met onze kerk. Dit keer als teamleider van een fantastisch team, de meesten ken ik al en ik kijk er echt naar uit! Het is mooi om weer terug te kunnen gaan naar hetzelfde ziekenhuis, deze keer met een heel goed idee van wat er wel en niet mogelijk is. We gaan ons vooral richten op volksgezondheid en gaan veel voorlichting geven om mensen te helpen zo lang mogelijk zo gezond mogelijk te leven.  Wat een mooie kans om Gods liefde voor de mooie mensen van Madagskar handen en voeten te geven..