Een gegeven paard....
Een gegeven paard moet je niet in de bek kijken… toch? Ik heb vaak het gevoel dat de Westerse wereld dat maar al te graag duidelijk wil maken aan ontwikkelingslanden. Door de jaren heen heb ik vaak containers met gedoneerde spullen uitgepakt en vaak bekruipt de plaatsvervangende schaamte me. Dee ontvangende mensen zijn arm, maar dat wil nog niet zeggen dat zij wel willen rond lopen in de vieze vodden die u niet meer wil?! En een couveuse die in de westerse wereld niet meer in staat is prematuurtjes warm te houden gaat echt niet ineens werken nadat het maanden in een container gezeten te hebben. Meestal is het niet zo erg, vaak is het grootste probleem gewoon dat de donateurs niet hebben nagedacht over anders het leven in een ontwikkelend land is.
Dit is denk ik een van de belangrijkste redenen waarom 40% van al het medisch equipment dat de westerse wereld schenkt aan de ontwikkelingslanden niet gebruikt wordt. (The Lancet heeft hier onlangs aandacht aan geschonken) Het geschonken materiaal is eenvoudigweg niet ontworpen om te kunnen werken in de omgeving die ze toegestuurd krijgt. Ten eerste is er vaak geen (stabiele) elektriciteit die vaak zo broodnodig is, de kennis om de materialen te goed te gebruiken is niet aanwezig en als er onderhoud nodig is, is er vaak niemand in het land die weet hoe dat moet. Reserveonderdelen zijn niet te krijgen dus als een product al gebruikt wordt is het vaak een kort leven beschoren omdat bij de eerste storing het ding aan de kant geschoven wordt terwijl de gezondheidswerkers terugvallen op de ouderwetse methoden. Niet omdat ze lui zijn maar omdat repareren teveel geld en tijd kost.
Verreweg de meeste medische technologieën worden ontworpen met het oog op de westerse wereld. Ik ben dan ook erg blij dat ik werk voor een bedrijf dat inziet dat de westerse gezondheidszorg maar voor een klein percentage van de wereldbevolking toegankelijk is. PET, waar ik voor werk houdt zich bezig met het ontwikkelen van technologie speciaal ontworpen voor de moeilijke omstandigheden van de ontwikkelingslanden. Op de foto kan je zien hoe een verloskundige in Oeganda luisterd naar het hartje van een baby, met een apparaat dat geen elekriciteit nodig heeft maar eenvoudigweg opgeladen wordt door het 30 seconden op te winden. Ik ben bezig met het schrijven van een lesmethode om verloskundigen te helpen om het hartritme van de baby te interpreteren zodat de juiste beslissingen snel gemaakt kunnen worden en levens van moeders en kinderen gespaard kunnen blijven.
