Schaatsles en (half) goede berichten...

Deel 3 van het verhaal is onderweg, maar nu eerst even een foto. Afgelopen zaterdag zijn Hartmut en ik gaan schaatsen met een groep tieners uit een van de townships. Onze kerk organiseert samen met een kerk daar activiteiten voor de kinderen en jongeren uit de township. Erg belangrijk, want de meeste jongeren daar leven in deprimerende omstandigheden. HIV, honger, geldgebrek en werkloosheid zijn de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig voor iedereen was het schaatsen erg leuk. Behalve dat ik de dag erna spierpijn had. Niet in mijn benen, zoals ik zou verwachten, maar in mijn armen omdat ik soms heel wat kracht nodig had om de begionnende schaatsers overeind te houden. het gezicht van het meisje op de foto spreekt boekdelen....

En nog even wat anders, het lijkt er op dat we toch naar Namibie gaan. Niet omdat mijn visum in orde is, dat kan nog lang op zich laten wachten. Ik heb vandaag de hele dag bij home affairs doorgebracht en dat is een van de meest ontmoedigende en demotiverende activiteiten die ik kan bedenken. Zo veel chaos, veel te weinig personeel en zo veel domheid... Daar kan zelfs mijn hoopvolle aard niet tegenop. Nadat ik de moed al bijna had opgegeven besloot ik om de grenspost waar we langs gaan te bellen, en zij maakten me weer een beetje vrolijker. Het is geen probleem, ze zullen me uit het land laten en weer binnenlaten zonder me in de gevangenis te stoppen of een bekeuring te geven. En de manager heeft al m

ijn details opgeschreven en ik mag hem, zelfs midden in de nacht, uit bed bellen als ze me toch problemen geven..