Vuurvliegjes, een knipoog van God..

Het begint wel duidelijk te worden dat ik geen geboren blogger ben. Het schrijven vind ik leuk maar de frequentie neemt af en mijn inspiratie begint op te raken. En om me er nu weer van af te maken met een foto lijkt me geen goed plan.
En dan wilde ik vandaag eindelijk schrijven, was er geen electriciteit.... wat is het leven toch moeilijk...

De afgelopen week in Ombeyi was leuk, bijzonder en inspannend. Terugkomen van Ombeyi in Kisumu, met stromend water, electriciteit en internet is alsof ik terug ben gekomen van een andere planeet. Ik vind het dan ook moeilijk om er over te schrijven. Het leven in een dorpje is zo anders dan alles wat bekend is dat ik alleen maar impressies kan geven, vage schetsen van de werkelijkheid. Het is heerlijk om daar te blijven, om 's avonds door het dorp te lopen, de paadjes te volgen die je alleen kan zien omdat ze ietsje lichter zijn dan het gras. Weten welke kant je op moet omdat je de melkweg ziet, niet vervuild door licht van straatlantaarns en autolichten. Om te genieten van vuurvliegjes, die overal oplichten, als knipoogjes van God. Om te luisteren naar de verhalen van de mensen uit het dorp, over de mensen in het dorp. Verhalen die overgedragen worden van generatie op generatie, vol waarschuwingen en levenslessen. 'Een getrouwde vrouw mag nooit eieren of kippenvlees eten want dan worden haar kinderen onvruchtbaar. Als je verliefd bent voor je getrouwd bent kan je de relatie beter beeindigen want dan krijg je ziekelijke lustgevoelens.'
Om 's ochtends wakker te worden van gezang. De buurvrouw die vroeg met haar was bezig is doet zingend haar werk en van alle kanten vallen vrouwenstemmen haar bij. Je ziet ze niet maar het gezang klinkt betoverend.

Maar het maakte me ook verdrietig. Iedere dag hoorde ik in de avond ergens klaagzang opgaan omdat er iemand was overleden. Meestal jonge mensen, die in de bloei van hun leven zouden moeten zijn maar die verzwakt door AIDS het leven op moeten geven. In een recent verschenen rapport staat dat Ombeyi in de provincie de hoogste prevalentie van HIV heeft, 52% van de bevolking is besmet en veel moeten nog getest worden. Het is frustrerend om te zien dat er een lokaal ziekenhuis is dat prima zorg zou moeten kunnen verlenen aan de mensen, maar dat alleen maar lijkt te werken als de blanke sponsor op bezoek komt. Als de geldschieter er is worden dorpelingen als patienten 'ingehuurd' en worden medewerkers betaald om te liegen.

Maar ik wil niet droevig afsluiten, ondanks alle ellende zijn de mensen in Ombeyi niet verdrietig. Natuurlijk komen de tranen als er gepraat wordt over HIV, en mensen zijn geschokt als ze horen dat er wéér iemand overleden is. Maar het leven gaat door, de mensen praten, dansen en lachen. Vertellen elkaar vrolijke verhalen, want er is geen tijd om de moed op te geven. We leven vandaag en doen dat met alles wat we hebben. Wat er morgen komt zien we dan wel weer. Als God er is voor de vuurvliegjes en de grasprietjes, zal hij zeker ook voor ons zorgen.

En dat geeft een rust waar wij, blanke controlfreaks, jaloers op kunnen worden...