Een kritische visie op 'hulp'.


Goedenavond…
De Amerikanen zijn stilgevallen, ik denk dat de bacteriën in het eten ze slecht valt want het toilet is opvallend veel bezet. Dat betekend dat ik alle aandacht kan geven aan een nieuw verhaal.

Vertellen dat ik weer naar een school ben geweest, dat het weer erg leuk en ontroerend was en dat ik blij ben dat ik hier nog een paar weken zal zijn lijkt me niet leuk voor de lezers.
Dat zal ik namelijk iedere dag dat ik hier en nog kunnen vertellen. Een beetje afwisseling in mijn verhalen lijkt me beter.

Het team en ik gingen vandaag terug naar de school waar we maandag waren. Deze keer niet om les te geven maar voornamelijk om cadeaus uit te delen. Ik vond al dat dit niet een erg constructieve manier van ontwikkelingshulp was maar vandaag is mijn mening daarover nog stelliger geworden. De school is een wezenschool, en veel kinderen zijn op de een of andere manier familie van elkaar. Normaal zitten de klassen door elkaar maar voor deze gelegenheid moest iedereen in de eigen klas zitten. Het team had per leeftijdsgroep verschillende cadeaus en dit had als gevolg dat sommige klassen een rugzak kregen terwijl anderen het moesten doen met een stuiterbal. Natuurlijk gingen de kinderen naderhand vergelijken en de kinderen die aanvankelijk erg blij waren met hun stuiterbal trokken scheve gezichten toen ze zagen wat de anderen gekregen hadden, ze begonnen te mopperen en bij het team te vragen om meer. Aan het eind voelden de kinderen zich dus achtergesteld doordat ze niet allemaal een even groot cadeau hadden gekregen en het team voelde zich slecht omdat zie niet iedereen gelijk konden behandelen.
Het weggeven van kleine individuele cadeautjes is een manier van ‘hulp’ die enorm populair is. Ik vraag me alleen af hoe effectief dit is op de lange termijn. Met een stuiterbal zijn de kinderen tijdelijk blij maar met het geld dat honderd stuiterballen kost kan je net zo goed een paar voetballen kopen waarmee iedereen samen kan spelen. En met het geld van een heleboel voetballen kan je net zo goed schoolboeken kopen, waaraan ook een enorm gebrek is. Op die manier hebben de kinderen niet alleen korte-termijn geluk maar worden ze ook in hun toekomst vooruit geholpen. Het weggeven van kleine dingen heeft ook als gevolg dat de houding van Afrikanen ten opzichte van blanken erg afhankelijk word. Ze verwachten dat de blanken dingen zullen uitdelen en als de blanken dat blijven doen zullen ze nooit hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen en altijd afhankelijk blijven van de welwillendheid van de gevers. Als kinderen een deze houding aanleren zal dit blijven bestaan als ze volwassen zijn en een dit lijkt me enorm slecht voor de ontwikkeling van een land.

Maar het team heeft mooie foto’s van lachende Afrikaanse kindertjes met mooie rugzakken en stuiterballen. Want de sponsor moet je te vriend houden…

Anneke
PS: begrijp me niet verkeerd, het team bestaat uit 15 fantastische mensen die graag het beste doen... ik ben blij dat ze hier zijn en ze zijn een zegen voor de samenleving.